Laatste weekje is aangebroken!

Mambo!

Ben ik weer. Wel lang geleden inmiddels, heb het erg druk gehad vandaar. Op dit moment zit ik met mijn blote voetjes in het zand met een fresh juice in mijn hand samen met Ellen. Ja ja, Ellen is dan eindelijk ook aangekomen in het mooie Tanzania. Maar goed laat ik eerst beginnen waar ik de vorige keer ben geëindigd.

Een weekje vrijwilligers werk doen is leuk, vermoeiend en zielig. Ik dacht leuk te gaan spellen met de kindjes en dan weer daar klaar te zijn. Maar dit viel mij toch zwaarder dan ik dacht. Na 2 dagen waren de kindjes al aan mij gehecht en vonden ze het moeilijk dat ik weer naar huis ging. Dit vond ik persoonlijk erg vervelend, de kindjes hebben al zoveel te verduren en dan ook nog elke keer die vrijwilligers die komen en gaan. Op het moment dat ik in het weeshuis was waren er zo’n 30 kinderen wat vrij weinig was. Alles is verdeeld in 4 verschillende groepen: kleine baby’s, grote baby’s, peuters en special need kindjes. Ze hebben een strakke dag structuur voor de kindjes zodat alles voorspelbaar is. Het werken met de kindjes vond ik super leuk maar zoooo vermoeiend. Ze vragen veel aandacht en willen graag opgetild en geknuffeld worden.

Tijdens mijn week daar hebben veel gedaan rond kerst. En door mijn extra paar handen hebben we eigenlijk alle dagen wel een uitstapje gedaan. Op vrijdag zijn we kerstbomen gaan tellen in de rock city mall.

Op zaterdag zijn we als enige dag thuis gebleven maar hebben met de special need kinderen een snoezel/zintuigen activiteit gedaan.

Op zondagochtend ben ik druk bezig geweest met koekjes bakken om ze vervolgens in de middag te versieren met de kindjes. Vanwege kerst had dit een leuk kerst thema en de kindjes vonden het allemaal erg leuk om te doen maar vooral ook erg leuk om de koekjes op te eten.

Om maandagochtend hebben we een grote baby wandeling gedaan. Voelde mij een echte african mama. Zwaar om zo de baby te dragen, maar leuk om eens te ervaren. Want alle vrouwen in de stad lopen er hier zo bij.

Op dinsdag was het eerste kerstdag en kwam de kerstman om cadeautjes uit te delen. Er werd groots geluncht en we hebben de hele middag met alle kinderen uit het weeshuis buiten gespeeld. Een veel te drukke dag voor de kinderen als je het mij vraagt, veel te overweldigend. Velen begrepen niks van wat er allemaal gebeurde.

Op woensdag was het tweede kerstdag en zijn we met de grote kinderen naar de bioscoop geweest. Voor hun was dit de eerste keer en vonden het dus wel spannend. Maar uiteindelijk was het een groot succes en hebben ze genoten van de film en hun popcorn.

Op donderdag (mijn laatste dag alweer) zijn we naar het waterpark in de stad geweest. Doordat het vakantie was, was het hier behoorlijk druk met harde muziek. Daarom hebben de kindjes zich niet heel erg vermaakt. Maar de visie van het weeshuis is ook om zo veel mogelijk normale dingen te doen die ze zouden doen als ze in een gezin wonen. Hierna afscheid genomen bij de rock city mall.

Mijn kerst heb ik verder gevierd met 10 Duitsers. Op kerstavond hadden we een Indisch buffet besteld waar we heerlijk van hebben gesmuld. We hebben een hele gezellige kerstavond gehad. Maar verder heb ik vrij weinig gedaan omtrent kerst.

Op vrijdag 28 december vertrok ik al vroeg richting Zanzibar om daar een weekje vakantie te vieren en het nieuwe jaar in te luiden. Op Zanzibar aangekomen een beetje overweldigd door de warmte. Maar wauw wat een paradijs is dat. Vooral heerlijk de hele week niks gedaan en op het strand gelegen.

Op oudejaarsavond hebben we een lekker BBQ avond gehad. Even met iedereen thuis gebeld om ze vast een gelukkig nieuwjaar te wensen. Rond 00:00 zijn we richting het strand gelopen omdat we hadden gehoord dat daar wel vuurwerk zou zijn. De tijd strak in de gaten houdend want op het strand gebeurde verder vrij weinig en was ik samen met Daan, Josephine, Dani en Nelly de enige die gingen af tellen voor het nieuwjaar. Man wat gek is dat om zo het nieuwe jaar in te gaan. Maar goed verder was er uiteindelijk vrij weinig vuurwerk te zien. Nog een keer met Ellen en mem gebeld, waar het nog maar 22:00 uur was natuurlijk. Wel fijn om hen ook even een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Hierna nog verder gefeest tot 1:30, op dat moment ging de muziek uit en was het gedaan met het feest. De anderen zijn nog op zoek gegaan naar een andere feest, maar wij zijn gezellig blijven zitten en hebben leuke gesprekken gehad. Uiteindelijk was ik rond 4:00 uur terug in het hotel en ben ik lekker gaan slapen.

Wel nog een dagje Stone Town gedaan. Mooie stad met allemaal steegjes en mooie deuren. Vond het lijken op Montpellier. Het huis van Freddy gezien en even geposeerd met zijn voordeur.

Weer terug in Mwanza moest er hard gewerkt worden aan school. Mijn streven was om het af te hebben voordat Ellen kwam. Helaas was dit niet helemaal gelukt door de late feedback van de docent. Maar de rest had ik wel allemaal af.

Mijn laatste dagje in het ziekenhuis gehad op de labour ward. Ik had graag zelf een bevalling gedaan maar de nurse loet dit niet toe. Wel geassisteerd met 2 bevallingen. Blijft zo mooi om zo’n klein baby’tje te wereld zien komen. Zelfs eentje aangekleed en zijn eerste luier om gedaan! ?

En toen..... toen was het eindelijk zover om Ellen van het vliegveld te halen! Om samen heerlijk 3 weken vakantie te vieren. De eerste 6 dagen hebben we doorgebracht in Mwanza. Waar ik Ellen mijn leven van de afgelopen 4 maanden heb laten zien. We hebben stofjes gekocht en zijn bij de tailor geweest voor mooie jurkjes. We hebben een dagje bij het zwembad gelegen. Hebben de shortcut genomen de stad in. En hebben geluncht bij de dancing rocks. Zo fijn om weer samen te zijn, maar ook wel een beetje gek. Hebben we elkaar zolang niet gezien en hier in Mwanza heb ik zo mijn eigen leventje opgebouwd.

Op zondagochtend werden we opgehaald voor onze 4 daagde safari, samen met Daan, zijn moeder en 2 vrienden. Eerst dagje was Serengeti waar veel dieren zich lieten zien. We hebben zelfs een luipaard gezien, wat behoorlijk bijzonder is. Hij zat wel ver weg in een boom, maar met de verrekijker kon je hem wel duidelijk zien. ? In de avond hebben we onze tentjes opgezet in de Serengeti en werd er door chef Eduard heerlijk voor ons gekookt. Heerlijke Tanzaniaanse pasta. ?

Op maandag vertrokken we richting Ngorongoro om daar bij de dieren te kijken. Eerst nog een heel stuk door Serengeti waar we een hele groep van 14 leeuwinnen zagen met hun welpjes. Wauw! Hierna volgde een gewonde leeuwin. De verkenners van de dierenarts kwamen er net aan. En onze driver papa Charles vertelde ons dat zij keken waar het dier was en wat hem mankeerde waarna de dierenarts kwam om de leeuwin te verdoven en te onderzoeken.

Aangekomen bij de Ngorongoro was ik even erg onder de indruk. Wauw wat een natuur schone is dat. Gewoon niet te omschrijven hoe mooi. Hier gingen we op zoek naar de neushoorn die hoog op ons lijstje stond. Uiteindelijk hebben we 4 gezien ver weg in de verte. Maar met de verrekijker konden we duidelijk zien dat het neushoorns waren. De big 5 was compleet! Gauw voor het donker werd weer omhoog gereden de krater uit, op naar onze tweede kampeer plek. OMG! Gewoon bovenop de krater met uitzicht naar beneden! Hier was het wel een stuk kouder en hebben we ons maar warm aangekleed en kon ik lekker tegen Ellen aan kruipen.

Wederom kookte de kok een heerlijke maaltijd, dit keer rijst met beef.

Op dinsdag vertrokken we richting Lake Manyara waar we eerst de tentjes hadden gedumpt op de camping. Maar waarna al snel bleek dat we dier weer op konden halen omdat we in het national park sliepen. Lake Manyara is weer totaal anders dan Ngorongoro. In die 4 dagen hebben we allemaal zulke verschillende gebieden gezien. Maar allemaal op hun eigen manier zo geweldig mooi! Lake Manyara staat bekend om zijn flamingo’s. Hier waren er helaas niet zoveel van maar we hebben toch een enkeling gezien.

Aan het einde van de middag op zoek naar onze kampeer plek. Eerst kwamen we ergens waar helemaal niks was. Geen stromend water of wat dan ook. De anderen wouden hier wel graag kamperen maar dat zag ik niet zo zitten. Na nog een lange poos rond gereden te hebben kwamen we op een hele mooie plek met wc gebouwtje en stromend water. Achter het gebouw stond een groepje buffels. De gevaarlijkste van de big 5! Bizar! Maar die bleven rustig staan waar ze stonden en keken ons wat schaapachtig aan.

Met zijn allen de tentjes opgezet en hout gezocht voor ons kampvuur. Wat een avontuur. Voor het avondeten hadden we dit keer goulash. Mmm lekker! Vlak na dat we het eten op hadden begon het te regenen dus zijn we allemaal ons tentje in gegaan. De rest van de nacht en de volgende dag heeft het geregend helaas. In ons tentje werden we uiteindelijk behoorlijk nat en zijn we om 5:30 opgestaan om alles nat en vies in te pakken. Na nog een natte, korte maar avontuurlijke game drive zijn we richting Moshi gereden.

Hier aangekomen hadden we wat problemen met ons hotel, gelukkig is uiteindelijk alles goed gekomen. Moshi is weer een heel andere soort stad dan Mwanza. Veel schoner, iets rijker en iets meer toeristischer door mount Kilimanjaro. Deze hebben wij in zijn volle glorie kunnen aanschouwen. Wauw wat een berg is dat! Gisteren heerlijk door de stad geslenterd en veel souveniertjes voor in huis gekocht. Iets te veel eigenlijk. ? Maar wel heel mooi!

Hierna zijn we op vrijdagochtend vroeg met de bus vertrokken naar Lushoto. Wederom samen met Daan, zijn moeder en vrienden. Om in de Usambara mountains een paar mooie hikes te maken. Wauw wat is het daar mooi. Vrijdag in het dal op een picknick kleedje heerlijk geluncht waarna we zijn begonnen met een wandeling door de bergen. Onderweg kwamen we nog een kameleon tegen (meerdere zelfs) eentje op mijn hand gehad om even mee te poseren. ?

Hierna zijn we verder gegaan met een taxi. De guide zei dat het niet veel wandelen was en niet te zwaar. Na dag 1 geloofden we hem al niet meer want het was al een behoorlijk pittige hike na 6 uur in de bus. Die avond sliepen we in een eco lodge waar tentjes binnen in hutjes stonden.

De volgende dag hebben we een super mooie maar zware hike gedaan. Maar stiekem was het zware het meer dan waard voor het uitzicht wat we ervoor terug kregen!

We hebben zo’n 5 a 6 uur gewandeld naar een sister convent waar een heerlijke lunch voor ons klaar stond. Alles traditioneel Tanzaniaans, zoals pilao rijst, kip en spinazie. Hierna met de taxi naar mambo view point omdat Ellen en ik gewoon geen stap meer konden verzetten. Man wat een uitzicht! Kreeg er gewoon kippenvel van zo geweldig mooi!

Hier hebben we geslapen en hebben we de volgende ochtend heerlijk ontbeten met dit zelfde uitzicht. Waarna we wederom met de taxi terug zijn gereden naar Lushoto waar we die avond in een hotel zouden slapen. Dit hebben we met de taxi gedaan omdat het veel te ver was om te lopen. In Lushoto hebben we Ellen bij het hotel afgezet omdat ze te moe was nog meer te lopen. Hierna ben ik met de rest nog naar een waterval gelopen. Nog een heel eind gelopen voor de waterval die ik uiteindelijk niet eens zo super bijzonder vond na het uitzicht van de dag ervoor. ? Was al verwend!

Tegen 15:30 terug in het hotel om te lunchen. Hierna nog even samen met Ellen Lushoto ingewandeld. Super leuk dorpje met een leuke markt. De volgende dag stond ons een busrit van 8 uur te wachten dus we wouden wel graag wat te eten mee. Lekker Hollands brood met pindakaas en Nutella gehaald. Maar ja dan moet je het in de bus ook wel ergens mee kunnen smeren. Daarom gingen we op de markt opzoek naar een mes. Kwamen er gelijk 4 mannen om ons heen staan en werd er een groot slagersmes naar ons toe gebracht. Nee dat wouden we niet. Wij ons brood laten zien. Er ging weer een lichtje branden bij de heren, ja dit moest het zijn. Kwamen ze met een rasp aan zetten.... Whahaha! Oké nog 1 poging dan, wij weer het brood erbij gepakt en de pindakaas om te demonstreren wat we wouden. Weer werd er geschreeuwd en veel Swahili gesproken, nu wisten ze het toch echt! We zochten een lepel! Hahahaha! Oké oké met een lepel moesten we het maar doen! Gelijk wouden ze ons meer aan smeren, maar we hebben het maar bij 1 lepel gehouden.

De volgende ochtend ging om 5 uur de wekker en vertrokken we om 6:15 met de bus naar Dar es Salaam. Ik zag er wel een klein beetje tegen op hierheen te reizen aangezien ik niet zulke goeie verhalen had gehoord, maar dit was nou eenmaal de makkelijkste en goedkoopste weg. De busrit duurde lang en was vermoeiend. Maar gelukkig stond er iemand op ons te wachten in Dar die ons naar het vliegveld zou brengen. Of nou ja... Het blijft Tanzania en we hebben nog een half uur op hem moeten wachten. Maar goed uiteindelijk werden we door een vriendelijke jongen naar het vliegveld gebracht.

Hier waren we wel enigszins te vroeg waardoor we lang hebben moeten wachten op onze vlucht naar Zanzibar. Maar uiteindelijk zaten we in een klein vliegtuigje met been ruimte en terwijl de vlucht maar 15 minuten duurde kregen we alsnog een muffin en water... super snelle en goeie service! Omdat het een avond vlucht was konden we Dar zien terwijl het donker was. Man wat een immense stad is dat! Dit was tevens onze eerste vlucht samen. ? Dat moest natuurlijk wel even vast gelegd worden.

Op Zanzibar aangekomen stond een opdringerige taxi man op ons te wachten die maar al te graag met mij wou trouwen??? Nee dankje! ?

Hier op Zanzibar zijn we vooral heerlijk aan het genieten van de relaxte sfeer en het mooie strand. We hebben oor 2 dagen een scooter gehuurd en rond getoerd. Daarmee zijn we naar een rustige strand tent gereden waar we bij de Masai enkelbandjes hebben gekocht en Ellen bij een vrouw een mooie sjaal. Je hoeft hier niet eens naar de winkel, ze komen gewoon naar je toe op het strand. Precies wat voor mij! ?

Vandaag hebben we een Spice tour gedaan. Vlakbij Stone Town zijn allemaal spice boerderijen waar je zo’n tour kan doen. We hebben veel geleerd over hoe fruit en verschillende kruiden groeien. Wisten jullie dat een bananen plant maar 1 tros bananen geeft. Daarna kappen ze de boom want dan is hij niks meer waard. Het duurt ongeveer ander half jaar voordat de bananen er aan komen.?

Zelfde met een ananas plant die geeft maar 1 ananas. Als je dan de kroon van de ananas weer plant komt daar weer een nieuwe uit. Dit duurt 6 maanden. ?

Hierna was het plan om even door Stone Town te lopen. Maar door de hitte hebben we dit maar heel kort gedaan. Ellen en ik waren het er over eens dat het qua temperatuur en steegje inderdaad op Montpellier lijkt!

Morgen is het plan om te gaan snorkelen waarna we overmorgen terug vliegen naar Mwanza. Om daar nog langs het ziekenhuis te gaan en dit aan Ellen te laten zien. Tot slot willen we nog wat meer stofjes voor thuis en moeten we nog langs de tailor. Dan vertrek Ellen maandag weer naar NL en ik dinsdag weer samen met Sandra. Beide hopen we heel erg dat de winter nog even doorzet en als we thuis komen er nog sneeuw ligt en er misschien later nog een kans is om te schaatsen! ??? Want van de winter houden we toch ook wel heel erg! ?

De volgende blog zal zijn als ik weer terug ben in ons koude kikkerlandje en hopelijk ben afgestuurde aan de opleiding tot HBO-verpleegkundige. ?????

Badaye Uholanzi! (zie jullie in NL)

(Helaas geen foto’s vandaag. Internet is te slecht om de foto’s te uploaden. Daarom zal ik ze plaatsen als ik weer terug ben in NL. Kunnen jullie ze dan bewonderen! ?)

Druk druk druk!

Habri zenu? (Hoe is het met jullie?) 

Hier gaat alles weer helemaal goed. Geen gekke dingen dit keer. Ben de afgelopen maand rustig door gekomen, wat ook wel even fijn is. Wel druk druk druk met alles voor school. Het einde komt snel dichterbij en voordat Ellen komt wil ik graag mijn portfolio af en ingeleverd hebben. Verder heb ik natuurlijk 11 dagen lang bezoek gehad van heit, mem en Jappie. Hieronder vertel ik jullie weer alles over mijn avonturen hier in Mwanza van de afgelopen maand. 

Op maandag had ik mijn blog gepost denkend gewoon de volgende dag weer naar het ziekenhuis te gaan. Echter bleek het een nationale feestdag te zijn en werd ik gelijk weer naar huis gestuurd. Thuis gekomen me omgekleed en via de shortcut naar beneden gelopen. Heerlijk om weer even mijn eigen gang te kunnen gaan. Bij thuiskomst de rest van de dag met school bezig geweest. 

We zijn met een grote groep naar de bioscoop gegaan wat erg gezellig en leuk was. Iemand had een medical student van Tanzania uitgenodigd en zij zag 1 van de Duitser wel zitten. Dus continu zocht ze zijn aandacht. Ze zat eerst niet naast hem en wou hem graag een briefje sturen maar niemand had pen en papier mee. Toen heeft ze het al fluisterend doorgegeven: Hij moest af en toe wel even naar haar kijken want ze vond hem zo leuk, hij moest dan vooral lief naar haar lachen. Uiteindelijk is ze vlak voor de film begon, naast hem gaan zitten. Op een gegeven moment zei ze ook steeds dat we dit vooral niet in Bugando mochten zeggen want ze was al getrouwd en had al een kind…. Ja ja alles kan hier. Hahaha 

Op woensdag had ik geen zin om naar stage te gaan, het regende zo en ik had kort geslapen. Maar uiteindelijk mezelf toch herpakt en me aangekleed om naar Bugando te gaan. Frida (Zweedse nurse intern) zou een dagje met mij mee lopen. Hier moest ze eerst wel toestemming voor vragen wat (op zijn Tanzaniaans ?) een uurtje duurde. Uiteindelijk is ze met mij meegelopen en heb ik haar alles laten zien. Met toch wel een voldaan gevoel nog even geluncht op de campus waarna we richting huis zijn gegaan. 

De universiteit voor de nurses en medical students zit bij Bugando op het terrein. Dit zijn een aantal grote gebouwen, voor de college zalen en studenten. Hierbij zit een campus waar je heel goedkoop kunt eten. Hier zijn we regelmatig te vinden voor rijst met bonen en kip of (mijn favoriet) Chipsie Mayai. Dit is een omelet met patat. Zo simpel maar zo lekker. 

Op donderdag en vrijdag heb ik voor het eerst een avonddienst gedaan, wat mij goed is bevallen. Er zijn dan maar 2 nurses en er is super veel te doen, wat automatisch betekent  dat ik ook meer te doen had. Samen met Elivia gewerkt. Super lieve en vriendelijke nurse die mij veel wil leren. Tijdens de dienst nog een chipsie mayai gedeeld en een heel leuk gesprek gehad over van alles en nog wat. Om 18:45 werd ik netjes naar huis gestuurd anders was het te donker en dan was het niet veilig voor mij op straat. Dan zou ik beroofd worden. De dienst duurt officieel tot 19:30. 

Het weekend van alles gedaan, inkopen voor Sinterklaas, school en pompoen party, gewoon lekker druk dus. Op maandag weer een avonddienst dus in de ochtend eerst naar beneden gelopen voor  boodschappen. Waarna ik samen met Robine bezig ben geweest met onze presentatie. Deze hebben we woensdag gedaan over ons project van school. De presentatie zelf ging goed, alleen voor de tijd was er behoorlijk wat chaos. Over de locatie bijvoorbeeld en de mensen die zouden komen. Lucas (onze begeleider hier) ging op het laatste moment allemaal mensen bellen om te komen. Waardoor er uiteindelijk zo’n 20 man in de zaal zaten. We hadden als bedankje pennen, cake en drinken mee genomen, maar we hadden niet gerekend op zo’n grote opkomst. Hierdoor hadden we helaas te weinig. Tijdens onze presentatie liep Lucas er steeds doorheen en kreeg hij steeds telefoon wat voor mij een grote stoor zender was. Naderhand nam hij het helemaal over door maar te blijven vragen naar feedback, commentaar en vragen. Beetje irritant, maar ondanks dat was het een goeie presentatie en hebben we kunnen vertellen wat we vertellen wouden. 

Op donderdag en vrijdag thuis gebleven, ik was toch iets te hart van start gegaan met alles en had even twee dagen nodig om weer bij te komen. Ondertussen wel met mijn opdrachten voor school bezig geweest. Op vrijdag dit gedaan bij Tilapia waar ik naar de kapper ben geweest. Wat echt hoog nodig was. Vond het wel behoorlijk spannend. Want weet de kapster hier wel hoe ze mijn haar moet knippen. Gelukkig wel, want ben best tevreden met het eindresultaat. 

Op zaterdagochtend heb ik heit, mem en Jappie van het vliegveld opgehaald. Ze heel hard geknuffeld omdat ik ze al lang niet had gezien (behalve mem dan ?). Hierna eerst even langs hun hotel gegaan om eventjes te relaxen. Ze hadden allemaal cadeautjes voor mij mee die ik heb uitgepakt. Thnx zus voor de kerst versiering, dankje Gooische pietjes voor de chocolade letters en asante lief voor nog meer chocolade letters en de onderbroeken! :D Hierna zijn we via mijn huis naar de campus gegaan om chipsie mayai te eten als lunch. Vervolgens zijn we de stad in gegaan voor stofjes. Daarbij wou ik nog langs de tailor maar ze waren alle drie te moe dus zijn we richting hotel gegaan voor een dutje. Als afsluiter van onze eerste dag hebben we heerlijk gegeten bij het hotel. Hier had ik nog nooit gegeten maar het eten was erg goed. 

Zondag was een relax dagje. In de ochtend even langs de tailor om de kleren te bestellen en in de middag heerlijk bij het zwembad gelegen. Er waren nog 3 bedjes vrij, dus werd een andere gast van haar bedje gestuurd zodat wij er 4 hadden. Dit soort dingen blijf ik nog altijd akward vinden. Waarom moeten wij voorrang hebben. Wij zijn heus niet belangrijker dan zij zijn. Maar ja kan me hier wel druk om blijven maken, het gaat alleen toch niet veranderen. 

Op maandag zijn we de central market op gewandeld om inkopen te doen voor het avondeten. Het was gigantisch druk. Voor Jappie was dit dan ook niet helemaal een succes. Dus snel al het groente en fruit ingeslagen om daarna bij de berg omhoog te lopen naar mijn huis waar ik in de avond lekker heb gekookt. 

Dinsdagochtend hadden we een afspraak in Bugando om de kleertjes uit te delen die mem mee had genomen. Alles werd eerst wel even gecheckt, maar toen mochten we het zelf allemaal gaan uitdelen. Super leuk. Allemaal blije mama’s! Als laatste zijn we nog naar mijn afdeling geweest (post labour). Hier is 1 kamer waar de moeders al een hele poos liggen. Hen blij gemaakt met allemaal kleertjes, wat ons zeer in dank werd afgenomen. 

In de middag zijn we naar de Bismarck Rocks gewandeld. Het was een warme dag, dus een behoorlijke wandeling. Daar aangekomen besloten met een boot tochtje mee te gaan. Maar net voordat we weg zouden voelde mem zich niet goed worden dus is die met Jappie terug gegaan naar het hotel. Heit en ik hebben nog wel een super leuk boot tochtje gemaakt. Eerst zijn we gestopt bij de vismarkt. Ze snijden de vis hier open, waarna ze de vis in de zon leggen om te drogen. Niet allemaal zo hygiënisch maar wel hele vriendelijke mensen. Vervolgens zijn we door gevaren naar cave island. De vissers vissen hier in de nacht. Als ze dan hun netten hebben uitgehangen gaan ze naar cave island om een beetje te slapen en te koken. De stenen liggen hier zo op elkaar dat er allemaal kleine ruimtes ontstaan. Vandaar dus de naam cave island. Tot slot hebben we nog een behoorlijk eind gevaren naar een ander eiland waar mensen woonden. Volgens onze gidsen waren ze er behoorlijk arm en was het goed als we rijst voor ze zouden kopen. Op het eiland woont een vrouw met 15 weeskinderen. Hen hebben we bezocht waarna we de rest van de tocht daar, gevolgd werden door een hele hoop kinderen. Ze hebben een liedje voor ons gezongen en we zijn nog opzoek gegaan naar rijst, maar dit hadden ze helaas niet. Hierna weer terug gegaan naar het vaste land om weer snel naar mem en Jappie te gaan. 

In de avond heb ik samen met heit en Jappie beneden gegeten in het hotel want mem voelde zich nog steeds niet goed. Hierna hebben we Sinterklaas gevierd. We hadden met zijn viertjes lootjes getrokken, gezellig avondje dus. Hierna ben ik in het hotel blijven slapen want de volgende ochtend werden we vroeg opgehaald voor de safari! :D 

Dinsdag en woensdag was onze safari in Serengeti national park. Wauw wat een immens groot park is dat zeg! Wat een natuur! En wat leven daar een dieren, niet normaal zoveel soorten en aantallen. We hebben olifanten, zebra’s, impala’s gnoes apen, nijlpaarden, giraffen, wilde zwijnen, struisvogels, hyena’s gazelles schildpadden, leguanen, leeuwen, krokodillen, buffels, serval en cheeta’s gezien! (en nog een aantal maar daar weet ik de namen niet meer van) Wat een belevenis was dit. Het mooiste vond ik toch wel het einde van de eerste dag. Toen kwamen we ineens heel veel leeuwen tegen. Onze chauffeur ging er zo dicht naar toe dat we ze zowat konden aanraken! Wat een bijzondere, mooie en gave beesten zijn dat zeg!

We hadden onze privé kok mee die heerlijk voor ons heeft gekookt. Vooral de salade viel bij mij goed in de smaak. Hierna zijn we op tijd naar bed gegaan, moe van alle indrukken en voorbereidend op nog zo’n dag. In de ochtend stond er een heerlijk ontbijtje voor ons klaar met pannenkoeken! Hierna weer een game drive gemaakt en nog zo’n gaaf beest gezien. De cheeta! Het vrouwtje wat we als eerste tegen kwamen, was op zoek naar haar jongen die ze kwijt was. Hier zijn we de weg afgegaan en naar de cheeta toe gereden. Ze was behoorlijk onrustig dus hebben we haar niet te lang gestoord. Vlak hierna zagen we ergen zo’n 10 auto’s staan. Bleken daar nog twee cheeta’s te zitten, alleen wel wat verder van de weg af. Uiteindelijk stonden we met zo’n 15 tot 20 auto’s naar deze 2 cheeta’s te kijken allemaal met onze verrekijker.

Voor de lunch zijn we weer terug gegaan naar ons kamp, de kok had wederom heerlijk gekookt. Toen gingen we helaas weer op weg terug naar Mwanza. Onderweg nog wel heel veel dieren gezien. Onder andere dit keer olifanten van heel dicht bij. Wat een mega beesten zijn dat ook zeg! Wauw! De rit door het park en weer op de weg naar Mwanza was behoorlijk hobbelig. Maar uiteindelijk waren we eerder thuis dan verwacht en ben ik eerst afgezet bij mijn huis. Moe maar enorm blij en gelukkig ben ik die avond vroeg naar bed gegaan. 

Vrijdag, zaterdag en zondag hadden we echt kut weer. Inmiddels is het regenseizoen hier begonnen wat betekend dat we deze 3 dagen veel, heel veel regen hebben gehad. Op vrijdag en zaterdag ben ik daarom thuis gebleven en heb ik overdag aan school gewerkt. Vrijdag avond zijn we gezellig bij Tilapia wezen eten om er toch even uit te zijn en te genieten van een mooi uitzicht. Op zaterdag weer langs de tailor die heit en Jappie zijn spullen klaar had. Aan die van mem was hij pas net begonnen. Hier konden we de volgende dag voor terug komen dan was het wel klaar. Hierna zijn we bij mijn favoriete Indische restaurant gaan eten. Hier waren heit, mem en Jappie het gelukkig mee eens. Tot slot zijn we nog gezellig naar de bioscoop geweest. 

Op zondag hadden we met Caster afgesproken. Mem had cadeautjes voor haar meegenomen om haar te bedanken voor de goede zorgen. Omdat het die dag regende heb ik de plannen veranderd en ze zou een uurtje later komen. Dit werd uiteindelijk nog eens anderhalf uur later (TIA!!!). Ze was te laat omdat de weg bij haar huis onbegaanbaar was en ze had haar man moeten bellen om haar daar weg te krijgen. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten bij het hotel waar heit, mem en Jappie zaten. Voor haar kinderen had mem pakketjes mee genomen waarmee ze zelf armbandjes konden maken. Dit was een groot succes want nu hadden de kinderen wat te doen. Caster had mijn pot mee die we in Sengerema hadden gekocht en voor mem had ze een kanga (stuk stof die ze hier altijd om hebben) mee genomen. Super lief. Na Caster haar bezoek zijn we nogmaals langs de tailor gereden die inderdaad mem haar spullen klaar had. Alles is erg mooi geworden en we zijn allemaal tevreden. 

Maandagochtend begon weer met regen, helaas! Maar dit keer lieten we ons niet tegen houden want het was onze laatste dag samen. Even over de markt gelopen en souvenirs gekocht. Hierna bij de Hindoe temple gegeten. Heit, mem en Jappie vonden het grappig dat we daar zo zaten te eten. Het is een Hindoe gemeenschap waar elke dag lunch gekookt wordt. Mensen van de temple gaan daar dan vaak heen om eten op te halen voor thuis. Maar je kunt het daar ook op eten. Dit hebben wij gedaan. Het enige is wel dat het behoorlijk pittig is! Maar wel super lekker! :D

Hierna hebben we een taxi genomen naar de dancing rocks. Een aantal wegen waren afgesloten dus moesten we over de hobbelige omweg. Heit en Jappie vonden dit maar niks en wouden weer omkeren. Maar zo zijn de wegen hier buiten de stad nou eenmaal en als de chauffeur het niet wil, dan zegt hij het wel, weet ik uit ervaring. Maar de rit was het wel meer dan waard! Wauw man wat een uitzicht! De chauffeur is met ons meegelopen, hij was er nog nooit geweest en woonde al 10 jaar in Mwanza. Hier even rond gekeken en waarna we weer via de hobbelige weg naar beneden zijn gegaan. Om het gezellig af te sluiten zijn we naar Malaika hotel gereden, inmiddels scheen de zon en hebben heit en Jappie nog even gezwommen. Hier heerlijk gegeten om onze gezellige tijd hier af te sluiten.  

Op dinsdagochtend was het weer tijd om afscheid te nemen. De tijd is erg snel voorbij gegaan, ben blij dat ik ze alles hier heb kunnen laten zien. Maar stiekem is het ook wel weer fijn hier alleen te zijn. Heb hier zo mijn eigen wereldje gecreëerd, mijn gewoontes, hoef niet rekening te houden met anderen, alleen met mezelf. Wat stiekem voor een poosje heel fijn is. Gewoon mijn eigen ding en van niemand anders. 

Dinsdagavond, woensdagochtend en vanochtend weer druk aan het werk geweest in het Bugando. Dinsdag en woensdag mijn laatste dagen op de post labour, waar ik eindelijk mijn eerste infuus heb geprikt. Dit wou ik al een tijdje doen, maar elke keer was een andere nurse mij voor, nu kon het. Het is zelfs in één keer goed gegaan! :D Op donderdag naar de NICU, te vroeg geboren baby’s afdeling. Een hele warme afdeling om de baby’s warm te houden. Maar wat heb ik het hier naar mijn zin gehad. Al die kleine baby’s. Ik had verwacht dat ik er niks mocht doen, geen baby mocht aanraken. Maar ik werd gelijk mee genomen in de daily routine om de temperatuur van de baby’s te meten. Heb veel vragen kunnen stellen en ze legden alles goed uit. Zo fijn. 

Voor nu duurt het nog maar een paar weekjes tot Ellen deze kant uit komt waar ik naar uit kijk. Heb zo veel zin om meer te zien van Tanzania, dat ik dit dan samen mag doen met Ellen is een extra cadeautje. Op dit moment mis ik de kleine dingen van thuis wel steeds meer. Vooral het eten bijvoorbeeld, heb het gevoel dat ik hier altijd maar het zelfde eet, wil weer wat meer variatie. Of het gewoon lekker op de bank kunnen ploffen en film kunnen kijken. Mijn eigen bed, lekker onder de dekens kunnen kruipen tegen de kou. Al kan dat hier nu ook want doordat het regenseizoen is, koelt het hier in de nacht behoorlijk af wat wel even fijn is. Maar goed nog even en dan ben ik al weer thuis! Voor nu is het eerst nog even door bikkelen. Wil het liefst volgende week mijn portfolio af hebben. Dus hup hup snel aan het werk nu om het portfolio af te krijgen! ? 

Denk dat dit de laatste blog van dit jaar wordt, dus wil jullie allemaal bij deze al hele fijne kerstdagen wensen (welke ik met de weeskindjes ga doorbrengen) en een hele goeie jaarwisseling (ik proost op het nieuwe jaar vanaf Zanzibar). Dan horen jullie volgend jaar wel weer van mij! 

Badaye! (See you!) 

Nairobi??? Kenia???

Habari za mchana? (Hoe is jullie middag?)

Gelukkig weer vanuit Mwanza, is hier weer een nieuw reisverslag. Voor de mensen die mij niet op Facebook en Instagram volgen dan hebben jullie even gemist dat ik een weekje in Nairobi ben verbleven. Er is weer veel gebeurd, dus ik zou zeggen ga er lekker voor zitten dan vertel ik jullie weer alles.

Na nog een fijn weekend, lekker en relaxed thuis in het guesthouse, had ik plannen gemaakt om het weekend erop naar Ukerewe te gaan. Maar helaas werden mijn plannen iets gewijzigd. Op maandag had ik nog een hele leuke dag in het ziekenhuis, de andere nurses waren erg in de ouwehoer modus de hele dag dus hebben we veel gelachen. Daarbij hebben we een hele fotoshoot gehad want ze wouden hun vrienden wel laten zien dat ze met een blanke nurse werken. Helemaal goed dacht ik, maar jullie foto’s dan wil ik ze ook.

Op dinsdag was het een drukke dag in het ziekenhuis, veel baby’s maar ook veel familie en personeel. Bij thuiskomst was ik behoorlijk moe en ben ik even gaan liggen. Eenmaal weer wakker had ik behoorlijke hoofdpijn. Maar goed voor die avond hadden we plannen om uit eten te gaan en ik wou wel graag mee dus mezelf even opgetut en mee gegaan. Bij het restaurant aangekomen voelde ik me steeds slechter worden, maar vond het moeilijk om toe te geven, dus ben gebleven en heb geprobeerd er een fijne avond van te maken. Maar toen het eten (duurt altijd een uur voordat je eten op tafel staat?) er was voelde ik me zo beroerd en viel ik bijna flauw. Op dat moment begon de pijn weer die ik eerder had gehad. Dus ik voelde de bui al hangen. Na enige twijfel toch maar in de taxi en weer richting het ziekenhuis. Hier aangekomen werd er gelijk goed voor mij gezorgd, ik kreeg pijnstillers en er werd een echo gemaakt. Hierop was niks nieuws te zien in vergelijking met de vorige keer. Maar ze vertrouwden het toch niet helemaal dus moest ik een nachtje blijven. Voor mij geen probleem want ik had nog steeds pijn en was blij met de pijnstilling. Wel al gelijk met Ellen gebeld die wederom de rest van de familie op de hoogte heeft gebracht. Dit keer was ik alleen behoorlijk in paniek want had echt geen zin in nog meer ellende in het ziekenhuis. Maar goed veel meer kon ik er niet aan doen, dus heb ik mij er al gauw aan overgegeven. De eerste nacht in het ziekenhuis bleef Sandra gelukkig bij me slapen, wat wel fijn was, zo hoefde ik niet alleen te slapen.

Op woensdag ochtend zou (zou, wacht even…) er een doppler gemaakt worden. Samen met een ander klein jongetje werd ik in de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht omdat ze geen doppler apparaat in het ziekenhuis hadden waar ik lag. We waren het terrein nog niet af of de sirenes gingen aan…. Waarom??? want spoed was het niet. Niels zat voorin en heeft hier een filmpje van gemaakt. Je ziet dat eigenlijk bijna niemand aan de kant gaat, of dan pas op het laatste moment wegspringt voor de ambulance. Heel raar. Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis bleek de dokter voor de doppler er niet te zijn. Hij was aan het werk in Bugando…. TIA (this is Africa) Het zou ook weer niet anders. In de middag werd ik opnieuw naar het andere ziekenhuis gebracht voor de doppler. Toen het dan eindelijk zover was, werd de doppler gedaan door een niet heel erg vriendelijk arts. Maar goed de doppler werd eindelijk gedaan. Met een doppler kun je namelijk de doorbloeding controleren. Had mijn eierstok geen dorbloeding dan was hij nog gedraaid en moesten ze gelijk ingrijpen. Uit de resultaten bleek echter dat hij niks met zekerheid kon zeggen. Uiteindelijk heeft de doppler dus geen duidelijke uitslag gegeven. Ondertussen was mij al een aantal keer gezegd dat mijn verzekering graag wou dat ik naar Nairobi vloog voor verder onderzoek en een eventuele operatie. In Nairobi zit een goed westers ziekenhuis die ook laparoscopische operaties uitvoert, welke ze in Mwanza niet doen.

Hierover veel contact gehad met het thuisfront, de verzekering en mijn docent van school. Al met al woensdag avond inderdaad de beslissing genomen dat mocht de verzekering zeggen dat ik naar Nairobi moet hier mee in te stemmen. Voor mij is het geen optie om de stage op te geven, dat zou betekenen dat ik de stage opnieuw moet volbrengen, wat betekent een half jaar stage extra. Dit is voor mij echt geen optie omdat het mij al veel moeite en geld kost het nu te volbrengen. In maart zal ik dat papiertje in mijn handen hebben. Dit betekend voor mij dat ik niet naar Nederland kon omdat ik dan niet gemakkelijk weer terug kan keren naar Mwanza.

Uiteindelijk bleek op donderdag ochtend inderdaad dat ik naar Nairobi zou vliegen voor verder onderzoek. Alles werd op dat moment in werking gesteld om mij naar Nairobi te vliegen. Amref flying doctors werd ingeschakeld, zij beschikken over een ambulance vliegtuig welke mij van Mwanza naar Nairobi zou vliegen. De verzekering liet daarbij nog weten dat het geen optie was om naar Nederland te vliegen, te riskant met betrekking tot het knappen van de cyste op mijn eierstok. Thuis waren Ellen en mem op dat moment ook bezig om een vlucht te regelen naar Nairobi zodat ze voor mij konden zorgen. Visums werden geregeld, wasjes werden nog snel gedraaid, spullen die ik graag wou hebben werden nog gehaald en koffers werden gepakt.

Uiteindelijk vloog ik op donderdag 8 november rond 15:00 richting Nairobi met een vliegtuig van de flying doctors. Dit was een klein privé vliegtuig, vergelijkbaar met een ambulance. Aan boord met mij waren een arts en verpleegkundige die voor mij zorgden. Met een uurtje waren we in Nairobi waar een visum voor mij werd geregeld waarna ik in een ambulance (zonder sirene!) naar het Aga Khan ziekenhuis werd gebracht. Rond 17:00 uur kwamen we hier aan en werd ik naar de spoedeisende hulp gebracht. Er werd mij verteld dat alles was geregeld qua betaling dus daar hoefde ik mij niet druk om te maken.

Na een aantal artsen gezien te hebben, kwam de gynaecoloog om het hoekje kijken samen met een anesthesist. Ze wouden me eigenlijk die zelfde avond al opereren maar dit wou ik beslist niet. Op dat moment waren Ellen en mem namelijk al onderweg naar Schiphol en zij zouden de volgende ochtend aankomen. Hier wou ik graag op wachten wat hij heel goed begreep. Wat er wel ging gebeuren was opnieuw een echo met doppler, hij vertrouwde de gedane echo en doppler vanuit Mwanza niet.

Hierna kwam er een mevrouw van de administratie bij mij, ze zouden me naar een gewone kamer brengen. Persoonlijk zag ik dit niet zo zitten want dan kwam ik met meerdere mensen op een kamer welke allemaal een vreemde taal spraken. Helaas zou mijn verzekering geen privé kamer vergoeden dus had ik eigenlijk geen andere optie. Tot ze weer terug kwam met het nieuws dat er nergens plek was behalve op een privé kamer. Toen toch maar besloten de privé kamer te nemen van €250,- per nacht extra. Had ik dit niet gedaan, zou er geen echo gedaan worden, zou ik geen pijn medicatie krijgen en eten. Hierover nog weer even met Ellen en mem gebeld die inmiddels op Schiphol waren aangekomen en heel toevallig in he zelfde vliegtuig zaten als mijn docent die naar Tanzania kwam om ons te bezoeken. Op dat moment voelde ik mij behoorlijk eenzaam maar Ellen kon mij gerust stellen door te zeggen dat ik het zo goed deed en nog heel even moest volhouden tot de volgende ochtend. Over het geld hoefde ik mij ook geen zorgen te maken want dit kwam allemaal wel goed.

Rond 22:00 uur kreeg ik eindelijk iets te eten. De gehele dag had ik amper nog wat gegeten, door de pijn was ik misselijk dus had ik ook geen trek. Maar de pijn was nu enigszins draagbaar dus had ik behoorlijk zin in eten. Er werd een heerlijk bord met rijst en kip in saus gebracht waar ik heerlijk van heb gegeten, oh ja en een banaan toe?. Daarbij kreeg ik nog een hele kan met water die ik op moest drinken voor de echo die ze later zouden doen. Maar ik kreeg alleen de kan, geen beker. Tsja Nairobi is nog steeds Afrika….

Tegen 23:00 uur werd ik naar mijn kamer gebracht. Waar ik 4 flessen water van een liter kreeg, deze moest ik maar opdrinken, dan werd daarna de echo gedaan. Dus dat werd drinken, drinken en nog eens drinken. De kamer was een behoorlijk grote kamer, net een hotel kamer. Met een bank, tv en grote badkamer. Op tv had ik HBO, waar een leuke film op te zien was, mijzelf hier maar mee vermaakt terwijl ik het water opdronk. Tegen 01:00 uur (in de nacht dus) had ik het water op en een volle blaas. Daarom kwam er weer een mannetje aan met een rolstoel die me door een donker en verlaten ziekenhuis naar de echo kamer bracht. Hier werd ik eerst in een verlaten gang neer gezet, waar ik denk ik een 20 minuten heb staan wachten. Op dat moment kwam heel erg het besef binnen, van waar ben ik in godsnaam in beland. Wat doe ik hier?!?! Haal mij hier weg! Ik wil slapen! Dit wil ik helemaal niet! Tot al snel weer het besef kwam dat ik sterk moest zijn en wakker moest blijven, want ik was alleen, niemand die ik kende of die mij kende. Mijzelf weer even vermand waarna gelukkig ook al snel de echo meneer aan kwam.

De echo man, was een vriendelijk man die gezellig een praatje maakte en mij duidelijk alles uitlegde. Hij wist dat ik verpleegkundige student was, dus hij vond het leuk om mij alles ui te leggen. De echo duurde behoorlijk lang dit keer. Hij heeft alles grondig bekeken, gemeten en op de foto gezet. Rond 02:00 uur was ik eindelijk weer terug op mijn kamer waar een hele vriendelijke verpleegkundige voor mij zorgde. Ze kwam regelmatig even om het hoekje kijken en vragen hoe het ging. Wat ik persoonlijk op dat moment wel erg kon waarderen.

(Foto hieronder is mijn kamer in het ziekenhuis. Ellen en mem waren al gearriveerd, wat te zien is aan de Nederlandse dropjes.)

Op vrijdagochtend was ik vroeg wakker. Al snel kreeg ik een belletje dat Ellen en mem geland waren in Nairobi en nadat ze bij het hotel waren geweest zouden ze mijn kant opkomen. De dokter kwam in de ochtend ook weer om het hoekje kijken en kwam vertellen dat ik wel een vroege lunch mocht hebben want in de avond was er pas plaatst in de OK. Helemaal prima dan kon ik nog even wat eten en dan zouden we het ’s avonds wel zien. Tegen 12:00 uur kwamen Ellen en mem mijn kamer binnen wandelen. Wat was dat fijn zeg, heb even een paar traantjes gelaten want ineens voelde ik mij weer helemaal veilig.

Vlak hierna kwam de anesthesist om het hoekje kijken en zag dat Ellen en mem er waren en haalde de arts er gelijk bij. Hij vertelde dat ik vooral niks meer mocht eten, want ze hadden wat kunnen regelen en ik mocht zowat gelijk naar de OK. Daarom maar heel even kunnen bijpraten met Ellen en mem waarna ik al opgehaald werd voor de OK. Mem is met mij meegelopen, waarna ik gelijk al naar de OK werd gereden en 10 minuten later was ik al onder narcose. Dit alles ging zo snel, dat ik heel veel dingen mis in mijn gedachten. Hele stomme kleine dingen waar ik mij nu druk om maak. Zoals had ik mijn bril op? Hoe ben ik terug gebracht naar mijn kamer, lag ik in mijn bed of op een brandcard? Hoe laat war ik weer terug op mijn kamer? Stomme dingen misschien, maar wel dingen waar ik me nu druk om maak. Wel weet ik dat de pijn weg was die ik ervoor had gehad, wat mij heel blij maakte.

In de middag fijn bij gekletst met Ellen en mem, zo fijn om hen weer te zien. Zoals van ouds hebben we weer lekker geouwehoerd. Zo fijn! In Nairobi wordt het vroeg donker (net zoals in Mwanza) en als het eenmaal donker is, dan is het niet heel veilig meer op straat. Mem is daarom al vroeg naar het hotel gegaan. Ellen zou die nacht bij mij blijven zodat ik niet alleen zou zijn. De bank in mijn kamer werd om getoverd tot een bed voor Ellen en samen hebben we heerlijk gesmuld van mijn bordje met rijst en kip. Tot slot hebben we nog een film gekeken samen waarna we ook al op tijd zijn gaan slapen. Beide moe van alle indrukken, ik van mijn reis en belevenissen en Ellen van haar reis en alles.

Op zaterdag werd ik wakker en kreeg ik heerlijke pannenkoeken als ontbijt. Na een tijdje kwam mem ook weer bij ons en al snel kwam de dokter nog langs. Hij vertelde dat ze een cyste van 9 cm hadden verwijderd. 9 cm!!! Dus daar kwam de pijn wel degelijk vandaan. Op een USB stick kreeg ik de operatie op film mee. Die ik vooral even moest kijken van hem, dan zou er veel duidelijk worden. Dus hup de laptop uit de tas en starten maar. Heel bijzonder om te zien hoe alles er van binnen uit ziet en natuurlijk de grote cyste.

In Nairobi was één van de studenten (Henning) die ook in Mwanza verbleef. Hij is mij even komen opzoeken in het ziekenhuis wat wel heel leuk was. Moest ook vooral gaan wandelen dus zijn we even beneden in de tuin gaan zitten. Wat tips gevraagd over Nairobi, want we hoopten toch ook nog wat van de stad te kunnen gaan zien. Henning vertelde ons wel dat Nairobi niet heel erg veilig was en dat we goed moesten oppassen met onze spullen.

Bij terugkomst in de kamer stond mijn lunch weer klaar, lekkere tortilla met wederom kip… Maar wel heel erg lekker. Hierna kreeg ik al vrij snel te horen dat ik die middag het ziekenhuis mocht verlaten. Mem had in het hotel al even gevraagd of er nog een drie persoonskamer was. Gelukkig was dit zo, waarna ik in het ziekenhuis mijn medicatie op heb gehaald en we lekker naar het hotel zijn gegaan. Daar aangekomen eerst even weer wat rust gepakt en ’s avonds zijn we uit eten geweest in het hotel. Net als in Mwanza hadden ze hier heerlijk Indisch eten. Mijn favoriet, iets met paneer! :D

Op zondag zijn we twee keer het hotel uit geweest om even te wandelen. Op en neer naar de supermarkt werd ons dagelijkse uitje om even in beweging te zijn. Op maandag was dit hetzelfde, maar omdat ik ook nog wel wat leuks wou doen met Ellen en mem hebben we toen een safari geboekt voor de volgende dag.

Dinsdagochtend werden we rond 06:00 uur op gehaald door een hele enthousiaste en vriendelijk safari guide. Het safari park lag in de stad, dus we waren er zo en onderweg hebben we nog een andere man opgepikt die met ons mee ging. De safari was een halve dag en in de middag zouden we naar een olifanten weeshuis, giraf centrum en nog wat andere toeristisch plekjes. Tijdens de safari hebben we heel veel dieren gezien, zoals veel giraffen, zebra’s, neushoorns, nijlpaarden, een leeuw, antilopen, wilde zwijnen en nog veel meer. Gewoon te veel om op te noemen.

Hierna zijn we door gegaan naar het giraf centrum, waar we een handje voer kregen wat we aan de giraffen konden geven. Wat een bijzondere en grote dieren zijn dat. Wauw! En wat een vieze rare en lange tong. Bah! Haha

Vervolgens zijn we naar het olifanten weeshuis gereden waar olifantjes van 3 jaar of jonger zitten. Op jonge leeftijd zijn deze olifantjes gescheiden van hun moeder doordat deze overleden is. In het weeshuis geven ze de olifantjes baby voeding (23 liter per dag), ze hebben geen tanden dus ze kunnen niet gewoon eten. Elke dag worden ze tussen 11:00 en 12:00 gevoed voor publiek die entree betalen waar ze weer de zorg van de olifantjes mee financieren. Als ze 3 jaar zijn, begint het proces van uitzetten naar het wild. Dit houdt in dat ze naar kuddes zoeken en de olifantjes introduceren. Daarna is het nog een proces van 5 jaar tot ze helemaal geaccepteerd worden door een kudde.

Er volgde een heerlijk lunch bij een vrij westers restaurant waar ik een lasagne bestelde. Best lekker weer even dat westerse eten. Nairobi is sowieso veel westerser dan Mwanza. Allemaal koffie tentjes, hoge flat gebouwen, grote winkelcentrums, nieuwe auto’s en men spreekt goed Engels. Bij het restaurant waren allemaal souvenir winkeltjes waar we natuurlijk een kijkje hebben genomen, maar niks hebben gekocht, dit bewaren we tot we in Mwanza zijn. Tot slot zijn we nog bij een kralen en potten baker geweest. Dit bedrijf bestaat voor 90% uit alleenstaande moeders als werknemers. Ze maken er mooie kralen voor sierraden en verschillende soorten servies en beeldjes. Hier hebben we wel een paar dingetjes gekocht, gewoon omdat het zo’n mooi initiatief is. Ellen en ik hebben er een beeldje van twee neushoorns gekocht ter herinnering aan onze safari.

Op woensdagochtend werd ik weer in het ziekenhuis verwacht voor controle. De dokter heeft nu samen met ons het filmpje doorgenomen en verteld wat er te zien was. Daarnaast heeft hij nog even de wondjes bekeken die er verder prima uitzagen. Al snel stonden we weer buiten met alle papieren en foto’s van de echo en een akkoord om de volgende dag terug naar Mwanza te vliegen. In de middag zijn we naar een groot shopping mall gegaan waar we lekker hebben geluncht en geshopt zonder geld. Want we hadden er allemaal niet aan gedacht om onze pinpas mee te nemen en ons geld was bijna op… We hebben uiteindelijk alleen een beetje rond gekeken waarna we weer naar het hotel zijn gegaan. We zagen dat bij het shopping mall bij ons hotel allemaal toeristische kraampjes waren, waar we toen nog even hebben gekeken en toch wel een aantal souvenirtjes hebben gekocht. Vind het stiekem toch wel leuk om een aandenken aan Nairobi te hebben, ondanks de reden waarvoor we er waren. De laatste avond hebben we lekker in het hotel gegeten waarna we vroeg naar bed gingen want de volgende dag om 05:00 stond de taxi klaar.

Jaja toen was het al weer tijd om naar huis te gaan, thuis voor Ellen en mem is in Nederland en voor mij nog even in Mwanza. Mijn verzekering had een vlucht geboekt en rolstoel op het vliegveld geregeld aangezien ik nog een maand niet zwaar mag tillen. We hebben nog rustig even met zijn drieën ergens wat kunnen drinken op het vliegveld, waar bij mij de kriebels al begonnen. Werd heel erg zenuwachtig en verdrietig, zag er erg tegenop om weer afscheid te moeten nemen van Ellen en mem. En toen iets voor 7en was het toch echt zover. Mijn vlucht begon met boarden dus moesten we echt afscheid nemen, nog een paar stevige knuffels en een paar traantjes van mijn kant en toen was ik weer van ze gescheiden. In het vliegtuig zag ik het vliegtuig van Ellen en mem nog wel staan dus heb in mijn gedachten hen nog even gedag gezegd. Mijn vlucht verliep goed en in Mwanza werd ik van het vliegveld opgehaald door Adam en Martin, ook wel Brangelina (2 Zweedse medical studenten die onafscheidelijk zijn). Toch ook wel fijn om weer terug te zijn in Mwanza bij de hele groep. Bij aankomst in het guesthouse werd ik door iedereen warm onthaald met knuffels en al.

In de middag had ik nog hoog bezoek want Sister Viola kwam even langs om te kijken hoe het met mij was. Met haar mee gekomen was ook mijn docent vanuit Nederland. Zij was de dag ervoor in Mwanza aangekomen. Even met hen gesproken en mijn verhalen verteld, daarbij ook een afspraak gemaakt voor de volgende dag voor mijn tussenevaluatie. Dit op mijn afdeling in het ziekenhuis doorgegeven waar ik ook al zo warm werd onthaald. Iedereen wou weten waar ik was geweest, waarna iedereen medelijden met mij had en pole sana (heel erg sorry) zei. Die avond hadden we een gezellige burger night bij Estelle haar hostel. Hier heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad met iedereen. De rest van mijn weekend was vooral bij komen en hulp vragen met mijn boodschappen en was. Waar iedereen mij heel lief mee heeft geholpen.

Vrijdag heb ik mijn tussenevaluatie gehad van de stage. Mijn docent had al gezegd dat ik mij niet druk moest maken om mijn stage en uren, aangezien ik deeltijd student ben hoef ik (ook in Mwanza) niet dezelfde uren als de voltijd studenten. Dat komt dus voor nu wel even heel goed uit. De tussenevaluatie hebben we gedaan met Dotto, één van de verpleegkundige van mijn afdeling waar ik veel mee samenwerk. Heb een paar goede tips voor mijn project gekregen en verder ging alles heel erg goed. Hier in Tanzania (en Afrika in het algemeen) vinden ze het moeilijk om feedback te geven, je moet er heel duidelijk naar vragen, anders is alles altijd goed. Mijn enige feedback puntjes waren dat ik de taal niet kende en soms niet zo’n goede tijdsplanning had. Dat viel dus heel erg mee.

Op Instagram en Facebook had ik geschreven dat ik afgelopen weekend graag mijn blog had willen posten, maar ja TIA!!! Gisteren hebben we de gehele dag geen stroom gehad, waardoor ik mijn laptop niet kon opladen om mijn blog te schrijven….. Dit gebeurt regelmatig en meestal ben ik wel voorbereid en heb ik mijn laptop volledig opgeladen. Dit was voor gisteren bijna het geval, maar ja ik moest wat dingen voor school doen waardoor mijn laptop snel leeg was. Daarom post ik mijn blog vandaag.

Vanochtend ben ik weer naar het ziekenhuis geweest waar ik niets hoefde te doen. Ik was ontzien van de heavy duty en moest maar lekker met mijn project bezig gaan. Doordat ik voor de komende maand nog niet zwaar mag tillen zal ik sowieso niet alle taken kunnen doen, maar ze weten er op mijn afdeling van en zijn heel vriendelijk. Omdat ik op een gegeven moment niet verder kon met mijn project heb ik even geholpen met de stitch removal. Dit vind ik toch wel één van de leukste dingen om te doen op mijn afdeling. Met een klein mesje snijd je de hechting los waarna je ze er uit trekt. Alle wonden zijn weer anders gehecht, wat ik wel interessant vind. De meeste vrouwen zijn hier niet heel schoon, waardoor de wonden al snel ontstoken zijn, wat het weer tot een uitdaging maakt om de hechtingen te verwijderen. Soms moet ik er een andere nurse bij halen om te kijken wat zij van de wond vind, of om te helpen met het verwijderen van hechtingen. Tegen 12:00 uur kreeg ik toch een beetje pijn (aan mijn eigen hechtingen?) dus ben ik naar huis gegaan om weer even uit te rusten. Hieronder een foto van 3 baby's die wachten tot ze naar hun moeder mogen na een keizersnee. Ze moeten 6 uur wachten tot hun moeder kan draaien in bed en ze borstvoeding kan geven. De foto is zooooooo schattig, want wie vind baby's nou niet schattig??? En ja Ellen ik weet dat ze alleen maar poepen, huilen, slapen en huilen.... Maar kijk dan!!!!

Plannen voor de rest van de week heb ik nog niet echt, we zien wel waar het schip strand. Voorlopig vind ik het goed genoeg om lekker rustig in Mwanza te blijven met verder geen gekke dingen meer. Ergens deze week gaan we nog wel naar de bioscoop waar fantastic beast draait. Hier heb ik wel zin in, bioscoop is wel een dingetje wat ik mis, vind het altijd heel leuk om naar de bioscoop te gaan.

Neem ook eens een kijkje bij de foto's, hier staan nog veel meer kiekjes van mijn avonturen hier! ;)

Siku jema! (Goede dag!)

Two months done, three more to go!

Hamjambo!

Vandaag een iets minder spannende blog. Het normale leven is weer terug, geen spannende dingen meer beleefd. Heb dit keer mijn reisdagboekje dagboekje er maar even bij gepakt om te zien wat ik allemaal heb beleefd. Het is ook al weer even geleden dat ik heb geschreven.

Heb na mijn ambu/ziekenhuis ervaring nog een aantal keer hoog bezoek gehad van Sister Viola, zij is de directrice van de nurses. Ze kwam even kijken hoe het met me was. Gelukkig was ik er na twee akward gesprekken gauw vanaf… Op woensdag ben ik weer even de heuvel af naar beneden gelopen om even eruit te zijn. Heerlijk om weer door de stad te lopen. Ik begin er steeds meer aan te wennen dat iedereen je na roept en van alles van je wil. Mensen roepen je, zitten aan je en willen dat je wat van ze koopt of ze geld geeft. Soms voel ik me net de koningin als ik door de stad loop. Het is natuurlijk niet altijd even leuk, op vele momenten zou ik ook wel willen dat ik fijn door Meppel loop en daar lekker kan winkelen en mijn boodschapjes kan doen. Maar voor nu moet ik er denk ik vooral maar van genieten.

Deze eerste week zo na alles was nog wel een beetje zwaar. Heb een paar keer op het punt gestaan een ticket naar huis te boeken en daar gewoon in bed te kruipen en even niks te doen. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen, dus ik zit hier nog mooi tot eind januari.

Op vrijdag zou de tailor weer komen met onze jurken, jasjes en andere spullen. Maar er was een beetje een miscommunicatie. Na 2 uur wachten heeft sister Suzana toch maar even gebeld met haar, bleek dat zij zaterdag ochtend in haar hoofd had. Dus ging het hele feest niet door. Iedereen zwaar teleurgesteld, want we waren thuis gebleven omdat zij zou komen. TIA!!!! (this is Africa)
In de avond heb ik samen met Niels, Sandra en Frida (Sweedse nursing student) gegeten. Lekker broodje hamburger, met chipsie maya. Heerlijk! Hierna nog een filmavondje gehad met Harry Potter en popcorn.

Zaterdags was het dan echt zo ver, de tailor kwam! Wel weer 1 ½ uur te laat natuurlijk, maar goed ze was er en dat mocht de pret niet drukken. Eerst was ik nogal teleurgesteld. Van de stof waar ik mijn jurk van wou had ze mijn jasje gemaakt en andersom. Maar toen ik het jasje aan had was ik toch wel blij, dit was de perfecte stof voor mijn jasje. Mijn jurk was alleen best wel te groot, deze moest ze bijstellen. Verder had ze maar 1 tas gemaakt terwijl ik er twee had gevraagd. Maar het was zo’n chaos omdat er bij de rest ook zoveel verkeerd was gegaan dat ik had besloten het maar zo te laten. Ze zou alleen mijn jurk nog aanpassen. Hiervoor zou ze de volgende donderdag terug komen want op vrijdag gingen de eersten weg. Hierna de stad weer ingelopen om bij een hotel met wifi even wat school werk te doen. Ook gelijk maar een reserve kopie van mijn telefoon gemaakt, anders ben ik bang dat ik al mijn foto’s kwijt raak en dat zijn er nogal wat. Tussendoor even boodschappen gedaan bij mijn favoriete supermarktje en toen weer terug om lekker bij het hotel te eten samen met Dana. Zondag zijn we met zijn allen een dagje naar Malaika hotel geweest om lekker te chillen bij het zwembad en te genieten van het buffet. Was dit keer gelukkig stukken beter dan de vorige keer.

Maandag was weer mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Hier zag ik best wel tegen op want ik was bang dat ze mij allemaal vragen gingen stellen over hoe en wat. Gelukkig viel dit allemaal reuze mee en kon ik gewoon lekker aan het werk. Op de afdeling krijg ik nu steeds een job location toegewezen. Bijna alle taken kan ik inmiddels alleen uitvoeren alleen als het neer komt op praten met de patiënten heb ik wat hulp nodig. De nurses spreken allemaal behoorlijk goed Engels, maar de patiënten dus echt niet. Als ik dan wel in Swahili wat probeer moeten de patiënten altijd zo lachen, maar ik blijf mijn best doen.

Even een grappig feitje: als ik mijn naam hier uit spreek denkt men al gauw dat ik Malaye zeg, wat in Swahili prostituee betekend. Inmiddels stel ik mezelf al niet meer voor als Marije maar als Maria. Mijn naam die op mijn ziekenhuis pasje staat is mijn echte naam, Margje. Maar hier kunnen ze ook al niet zoveel mee. In het begin vond ik het wel vervelend dat men steeds zo moest lachen om mijn naam, maar tegenwoordig begrijp ik waarom en zeg ik maar gewoon dat ik Maria heet. Dit vinden ze allemaal een mooie naam, want het is de moeder van Jezus en het ziekenhuis is een katholiek ziekenhuis. Dat is dan maar weer het positieve aan het niet mijn eigen naam gebruiken.

Deze hele week staat in het teken van feest. Een groot deel van de groep waarmee ik hier zit vertrekt dit weekend naar Zanzibar en daarna naar huis. Ook moest er natuurlijk even een groepsfoto gemaakt worden met de hele groep. Die zelfde avond hebben we een rooftop party gehad bij het andere guesthouse hier op de compound. Vanaf het dak daar heb je een heel mooi uitzicht en met mooi weer kun je daar een spectaculaire zonsondergang zien. Helaas was dat deze avond niet het geval want het was behoorlijk bewolkt. Wel hebben we heerlijk gegeten, burgers en pizza die we hadden besteld.

Op donderdag heb ik mee gelopen met de PMTCT nurse. Ik vroeg me al een tijdje af wat dit precies inhield. Maar vandaag kwam ik er dus achter, alleen weet ik niet meer precies waar de letters voor staan. Maar het komt er op neer dat het preventie voor HIV is. Op mijn afdeling is een kamertje, de nurse die hier zit is verantwoordelijk voor de preventie bij baby’s en elders is nog een kamertje waar de nurse verantwoordelijk is voor de preventie bij moeders. Als een moeder HIV besmet is kan zij medicijnen slikken om te voorkomen dat haar ongeboren kindje het ook krijgt. De eerste 6 weken na de geboorte krijgt het kindje dan ook medicijnen en wordt het regelmatig getest of hij ook HIV heeft of niet. Als de moeder besluit borstvoeding te geven, wat vaak het geval is, want dat is goedkope. Dan moet het kindje medicijnen blijven slikken net zoals de moeder. Er is nog wel een verschil met leeftijden en verschillende medicatie maar dit weet ik niet meer precies. Wel vertelde ze dat alle (preventieve) HIV medicatie gratis is voor de moeders en hun kindjes. Door het programma wordt voorkomen dat zo’n 95% van de baby’s HIV krijgen.

Natuurlijk kwam de tailor ook weer langs. Helaas was mijn jurk nog niet goed. Hij paste nu wel, maar zat alleen te hoog onder mijn oksels. Dit ging ze nog een keer aanpassen. Inmiddels had ik ook nog weer een nieuw stofje gekocht en van de leftovers van de vorige stofjes heb ik nog wat nieuwe dingen besteld. Ze was trouwens dit keer zowaar op tijd. 5 minuten te laat, maar dat is een heel verschil met de 1 ½ uur of 2 uur?Dinsdag zou ze weer komen.

Op vrijdag ben ik lekker alleen de stad ingewandeld om even boodschappen te doen en post op de brievenbus te doen. Maar even proberen hoe lang het gaat duren voordat het is aangekomen. Ook even langs mijn favoriete bakker geweest om een heerlijk fruit muffin voor thuis te halen en een lekker bruin brood. Het brood is op zich redelijk oké, maar natuurlijk niet hetzelfde als thuis. Na 2 maanden hier begin ik het eten van thuis toch al wel behoorlijk te missen. Soms fantaseren we er met zijn allen ook behoorlijk op los waar we allemaal wel niet zin in hebben. Kan inmiddels al zoveel opnoemen… Een klein lijstje heb ik dan ook al aan mem doorgegeven, dan kan zij wat mee nemen als ze deze kant op komt. :D
Daarna op de markt groente en fruit gehaald. Dit ging me dit keer aardig goed af. Het is er soms best druk en chaotisch en iedereen wil wat van je. Maar ik wist heel goed wat ik nodig had en toen kwam het wel goed. In het Swahili onderhandeld voor de prijs zoals dat hier gaat. Want ja ze blijven ons nog steeds de blanken prijs geven…

Mijn weekend begon niet zo lekker, ik was wel even klaar met de stad en al zijn geluiden. Wou er gewoon even uit, ook even wat anders van Tanzania zien. Helaas moest er dit weekend toch echt ook wat voor school gebeuren net zoals het volgende weekend, maar het weekend van 10 en 11 november gaan we met een groepje naar Ukerewe. Dit is een eiland in lake Victoria. Op zaterdag middag ben ik met Benita (nieuwe Nederlandse die hier 6 weken is) de stad in gegaan en hebben we heerlijk rond gewandeld. Even wat gedronken bij de bakkerij, haar alle leuke straatje laten zien van Mwanza. Hier knapte ik toch wel weer van op, want wat is Mwanza eigenlijk stiekem toch best wel een mooie stad waar veel te zien is. En gelukkig niet zo toeristisch als andere steden hier in Tanzania.

Op maandag begon de werk weer en mocht ik weer naar het ziekenhuis. Het hangt heel erg van de nurses op mijn afdeling af hoe mijn dag er uit ziet. Heb een lijstje gemaakt met leuke en mindere leuke nurses. De meeste zijn wel oké, maar een aantal zijn ook vooral heel goed in het mij negeren en commanderen zoals dinsdag. Probeer me hier maar zo min mogelijk van aan te rekken en mijn eigen ding te doen, maar dit lukt niet altijd. Dinsdag op de weg terug naar huis kwamen er 5 school kindjes op mijn af rennen en gaven mij een hele dikke en lange knuffel. Dit was wel even mijn geluksmomentje van de dag. Toen ik dit vertelde werd me wel gelijk voor de grap gevraagd of ik mijn telefoon en geld nog wel had…?TIA

Het was natuurlijk ook weer dinsdag en dat betekende dat de tailor weer langs zou komen. Na lang wachten (2 uur!!!) was ze er eindelijk. Inmiddels was het 19:00 uur en we zouden uit eten omdat het Frieda haar laatste dag was. Uiteindelijk had ze ook alleen maar een paar tasjes van de anderen mee, maar wel al mijn spullen. Mijn jurk zat nu alweer beter, maar nog niet perfect. Maar ga nu wel naar een andere tailor die beter schijnt te zijn. Mijn rok zat ook wel aardig, maar die gaat ook mee naar de andere tailor voor een kleine aanpassing. Het shirtje voor de rok was veel te klein over mijn tieten. De vorige keer had ze gezegd dat ze aardig in de gaten kreeg hoe onze Europese lichamen eruit zagen, nou nee dus. Betekent dat dat wij geen tieten hebben???? Hahaha! Het shirt kon ik moeilijk mee nemen naar een andere tailor want het was zo overduidelijk dat die niet paste?Dus heeft ze die mee terug genomen. Toen ze klaar was zijn we lekker uit eten geweest met zijn allen naar een Indisch restaurant waar we heerlijk en gezellig hebben gegeten. Aan het einde afscheid genomen van Frieda die morgen richting huis vertrekt. Jammer, met Frieda vond ik het gezellig. Maar met de hele groep hebben we afgesproken elkaar na ons Tanzaniaanse avontuur weer te zien.

Op woensdag hadden we een afspraak met sister Viola over onze projecten. Die vrouw is zo grappig! Volgens mij snapt ze de helft niet van wat we zeggen, maar lacht ze alles mooi weg. Haar gevraagd naar de baby kleertjes, of ze deze kunnen gebruiken in het ziekenhuis en of mem dan mee mag om ze uit te delen. Ze zei dat we langs haar kantoor moesten komen om de kleertjes te laten zien, als zij ze dan goed had gekeurd zal ze ons introduceren op de NICU en mogen we daar de kleertjes uitdelen en foto’s nemen. Super leuk, dan kan ik mem het ziekenhuis ook laten zien, waarschijnlijk nemen we heit en Jappie ook wel gewoon mee, kunnen die het ook gelijk zien. Dit gelijk in al mijn enthousiasme maar aan mem verteld! :D

Woensdags liet Robine mij ook de instagram pagina zien van Forever Angels, dit is een weeshuis hier in Mwanza. Ik had hun website al wel gevonden en vond het mooie en goede organisatie. Op hun Instagram pagina zag ik een oproep staan dat ze nog plek voor vrijwilligers hadden met kerst. In de middag gelijk een berichtje gedaan en binnen 5 minuten had ik reactie dat ik meer dan welkom was. Hun een email gestuurd en op donderdag had ik reactie dat ik een vrijwilligers formulier moest invullen. Hier ben ik nu mee bezig. Dit zou ik wel echt geweldig vinden, wat heb ik dan een leuke kerst bestemming dit jaar. Maar goed nog even afwachten op de reactie, er word namelijk ook gevraagd om geld in te zamelen voor het weeshuis voordat je er heen gaat. Als dit echt een must is zal ik nog een geld inzameling houden maar dit zullen jullie dan gelijk in mijn blog en op facebook lezen, wordt dus vervolgt.?

We kregen ook nog visite van een nieuwe vriendje, genaamd meneer Aap. Hij kwam even gezellig beurten en kijken of er ook iets te eten te halen was. Maar helaas voor meneer Aap hadden we net ons eten op, dus bleef hij maar gezellig even op ons dak zitten en wat om zich heen kijken.

Zo dat schrijven van een blog neemt altijd wel weer wat tijd in beslag. Vooral als je tussendoor gaat lunchen, je hand was gaat doen en nog even popcorn gaat maken om te snacken…. Maar goed jullie hebben weer een heel verhaal gehad om te lezen. Hopelijk hebben jullie er weer van genoten!?!? Binnenkort zal er dus wel weer een blog volgen met het vervolg op het weeshuis. :)

Baadaye!

Horror story! :0

Mambo!

Vandaag een iets minder positieve blog. Heb een moeilijke 10 dagen gehad sinds de laatste blog. Waarin veel is gebeurd, hieronder zal ik jullie er alles over vertellen, het zal mij vast ook helpen het één en ander te verwerken….

Op zondag ochtend toen de rest vertrok voelde ik me behoorlijk eenzaam, wou graag naar huis. Ze vertrokken vroeg en hier was ik wakker van geworden, maar gelukkig was daar mijn redder in nood Ellen die nachtdienst had. Was toch wel een beetje eng om vanaf dat moment alleen in het guest house te zijn. Later op de dag kwam Frieda pas thuis. Even fijn met Ellen gepraat waardoor ik weer wat rustiger werd waarna ik nog even lekker heb kunnen slapen.

Rond 10:00 uur ben ik vertrokken naar Caster waar ze mij op haalde beneden aan de berg waar ze op woonde. Ze haalde me op met een auto vol mensen, ze kwamen net terug van de kerk. Gelijk had ik in de gaten dat haar rij skills niet zo goed waren (is van belang voor later n het verhaal…). Ze zat boven op het stuur en was erg onzeker over wanneer ze er tussen kon en qua haar snelheid. De berg om hoog was niet een mooie asfalt weg zoals wij gewend zijn, nee dit was een weg vol me hobbels, bobbels en grote stenen. Op verschillende momenten gaf Caster op het verkeerde moment gas, waardoor we een aantal keer behoorlijk hard de grond raakten… Niet zo goed voor de auto lijkt mij. Maar goed na een ritje van 10 minuten waren we bij Caster haar huis. Iedereen verliet haar auto en alleen Caster, haar 2 dochters en de hulp gingen mee naar binnen. Samen hebben we eerst juice gemaakt, van parachichi (avocado) en tikitiki maji (watermeloen). Die laatste vond ik het lekkerst. Toen we hier klaar mee waren zijn we verder gegaan met de rest van het eten. Samen hebben we het vlees gesneden, ik hield een stuk vast en zij ook, waarna zij het doorsneed, beetje vreemd, maar ach ja het werkte. Dit hebben we in een hoge druk pan (of zoiets) gedaan met wat pilipili hoho (paprika), nyanya (tomaat), kruiden en water, waarna we ze dit op het vuur deed voor bijna een uur om het droog te koken. Vervolgens hebben we plao gemaakt. Dit is een typisch Tanzaniaans rijst gerecht. Heb besloten dat ik thuis ook maar een Tanzaniaanse avond moet organiseren zodat ik het voor Ellen en familie en vrienden kan maken. Het is moeilijk uit te leggen, maar wel heel erg lekker! Als bij gerecht werd er nog banaan gefrituurd door de hulp en vis. Wij hebben ook nog wat andere groente gekookt/gefrituurd met een soort pindasaus. Al met al zaten we rond 14:30 aan tafel voor de lunch. Na de lunch hebben we nog gezellig gekletst over van alles waarna we weer naar beneden zijn gelopen. Ik wou wel graag op tijd thuis zijn omdat Frieda ook weer thuis kwam. Dus naar beneden gelopen (gelukkig?) waarna ik weer met de taxi en wat leftovers van het eten naar huis ben gegaan. Niet veel later kwam Frieda ook al thuis, fijn om weer met iemand in het guest house te zijn en met Frieda kan ik het ook goed vinden. Na haar verhalen over de reis en al even de leftovers op gewarmd en opgegeten samen waarna ik naar bed ben gegaan. Want op maandag begon het echte leven weer… Zie hier onder een foto van de keuken van Caster waar we samen hebben gekookt.

Maandag ochtend weer vroeg eruit richting het ziekenhuis. Weer op naar de post labour ward. Zoals altijd was de overdracht weer in Swahili, waarna we weer met een aantal verpleegkundige bed making gingen doen. Op de afdeling heb ik mijn duidelijke voorkeur voor de vriendelijke nurses, er zitten namelijk ook een aantal arrogante tussen… Met hun ging ik helaas bed making doen, omdat het voor mij niet altijd duidelijk is wel bed verschoont wordt ben ik hiermee niet zo assertief. Op een gegeven moment stond ik even te wachten tot ik aanwijzingen zou krijgen toen ik continu wazungu (blanke) dit wazungu dat hoorde. Samen met de patiënten waren ze hard aan het lachen. Dit gebeurt me hier zo vaak, wat ik echt een heel naar gevoel vind. Je weet dat ze het over je hebben want je bent de enige wazungu in de kamer, maar je weet niet wat ze zeggen en dan lachen ze er ook nog de hele tijd bij. Toen ben ik maar gewoon de kamer uit gelopen. Op dat moment voelde ik me ook al wat ziek worden, maar ik wou graag doorzetten. Op het moment dat de lieve nurse weer naar de kamers ging ben ik mee gelopen, Dotto is haar naam. Zij is super vriendelijk, helpt mij goed en spreekt goed Engels. Na bed making voelde ik me zo slecht dat ik heb gezegd dat ik ziek naar huis ging. Thuis gekomen naar bed gegaan en bijna de hele dag geslapen.

Dinsdag voelde ik me nog steeds niet goed dus nog een dagje thuis gebleven, na veel slapen dacht ik in de avond dat ik er wel weer was dus zijn we met de leftovers uit eten gegaan naar de hindoe temple. Eens in de twee weken op dinsdag avond serveren ze hier diner. En OMG wat hebben ze daar lekker eten! Heb hier echt mijn liefde voor Indisch eten ontdekt. De volgende ochtend werd ik helaas weer wakker met hoofdpijn en misselijkheid. Toen besloten even langs de dokter te gaan om even wat bloed te prikken. Gelukkig kwam uit alle uitslagen dat er niks aan de hand was.

Op donderdag weer aan het werk gegaan in het ziekenhuis, voelde me goed toen ik wakker werd en wou er graag uit. Deze dag weer samen met Dotto gewerkt. Zij laat mij ook al taken alleen doen. Zo mocht ik donderdag patiënten van kamer 5 ontslaan. Op kamer 5 liggen moeders die een normale bevalling hebben gehad, zij mogen dan zo’n 12 uur na de bevalling naar huis als alles goed is. Aan mij de taak om de bloeddruk en tempratuur van de moeders te checken, als deze goed zijn mogen ze naar huis. Ze waren allemaal goed dus Dotto erbij gehaald en zij heeft ze verteld dat ze naar huis mochten. Tijdens dat praatje deed ze ook nog een korte voorlichting over borstvoeding, best effectief zo. Hierna de ontslag brief geschreven en ze ontslagen in het computer systeem. Op dat moment was het 12:00 uur en zat mijn taak er voor die dag op dus werd ik naar huis gestuurd. Weekend! Voor het avond eten uit eten gegaan naar een burger house waar ze goeie pizza verkopen, mmm!

Vrijdag was een huishoud dagje. Even was gedaan met de hand. Wat een hels karwei is dat en wat zal ik blij zijn als ik weer thuis ben met mijn wasmachine! Ellen ik doe voortaan met alle liefde de was! Of dat deed ik al… :P Caster had me ook geappt of ik mee wou naar haar familie dat weekend. Ze wou zaterdag om 8:00 uur vertrekken en zondag middag terug komen. Hier had ik wel zin in, want ik wou ook wel even de stad uit. Het is hier zo hectisch, luidruchtig en chaotisch dat ik er wel een beetje klaar mee ben. Dus Sister Suzanna gevraagd wat ik mee kon nemen voor de familie van Caster, waarna we samen naar de stad zijn gelopen om een kanga te kopen. Dit is een stuk stof wat ze veel dragen ter bescherming van veel dingen. Hier staan teksten in Swahili op, daarom wou sister Suzanna mee. Dan wist ze zeker dat ik niet de verkeerde kocht. Samen zijn we via de shortcut naar beneden gelopen, zie de foto. Vrijdag ook nog mijn plan vaan aanpak ingeleverd voor school, want je er moet soms ook wat voor school gedaan worden.

Op zaterdag stond deze Hollandse meid om 7:55 klaar om opgehaald te worden. Waarna ik om 8:30 een berichtje kreeg dat ze van huis was vertrokken. HAHA typisch Tanzaniaans Marije, hier moet ik echt nog wel heel erg aan wennen. Maar goed eerst hebben we een stuk gereden richting de ferry. Al een mooi stuk van Tanzania gezien, wou wat is dit een mooi land. En genieten moest ik wel want de terug weg zou ik het niet weer zien, al wist ik dat nog niet… De ferry op, ik als enige wazungu. De overtocht duurde 30 minuutjes leuk om mee te maken. Bij aankomst aan de overkant stond een vriendin van Caster ons op te wachten om samen vis te kopen. Zie de foto voor de grote enge vogels die daar waren.

Hierna zijn we samen weer verder gereden. Eerst nog 5 minuten een asfalt weg waarna we overging op een zand weg. Deze weg hebben we bijna een uur gevolgd tot we in Sengerema aankwamen, dit is het dorp waar Caster haar familie woont. Onderweg kwamen we veel kuddes koeien en geiten tegen met hun eigenaren. Ze liepen allemaal richting een water plaats. Aangekomen bij de familie werd ik warm ontvangen. Ze waren al druk bezig een maaltijd voor ons te koken. Veel mensen kwamen even dag zeggen tegen Caster en even kijken wie ik was. Caster heeft me heel vaak gevraagd wat ik vond van het typische village live, vond ik best wel grappig. Na een tijdje was de lunch klaar en hebben we heerlijk gegeten. We hebben toen nog even gewacht tot de zon onder was want dan zou Caster mij het dorp laten zien. Met de zon vol aan de hemel is het hier veel te warm. Ze heeft me toen haar basisschool laten zien en we zijn op visite geweest bij een nicht, beroemd persoon, een priester en nog iemand. Als je niet gedag zegt tegen mensen die je kent als je je dorp bezoekt, schijnt men boos te worden. Bij de nicht thuis zaten we buiten in de tuin een soda te drinken. Haar huis stond aan een drukke weg waar veel mensen langs liepen. Soms bleven er groepjes mensen staan om even naar mij te kijken en te zwaaien, bizar! Voel me hier soms net een beroemd persoon, waar ik me toch al wel een beetje aan begin te ergeren, wat zal ik blij zijn als ik weer lekker door Meppel kan lopen en mijn eigen gang kan gaan zonder continu aan gestaard te worden.

Bij thuiskomst was het shower tijd. Ik kreeg een kanga, er werd water voor me gekookt en ik kon naar de washingroom gaan. Hier stond een emmer met water en een soort maatbeker klaar en ik kon gaan douchen. Was toch wel fijn om me even op te frissen, was een warme lange dag geweest. Hierna ging we eten, ze hadden me gevraagd wat ik wou eten en het enige wat mij bekend voor kwam heb ik maar gekozen. Dit was heerlijk chipsie maya, een omelet met patat. Ook zeker iets wat ik in Nederland ook ga maken! Klinkt misschien een beetje gek, maar het is echt lekker. Hierna hebben we nog wat gekletst en rond 22:00 ben ik naar bed gegaan. Samen met Caster sliep ik in een groot bed. Zij bleef alleen nog zitten. Het huis had alleen muren die niet helemaal tot het plafond rijkten dus slapen heb ik niet echt gedaan. Maar dat geeft niet, dat zou ik thuis wel weer doen.

Op zondag ochtend werd er weer water voor me opgewarmd zodat ik kon douchen. Hierna ging Caster naar de kerk en bleef ik met een Engels sprekende nicht thuis. Als ontbijt kreeg ik twee chapati’s met thee zonder suiker (hele uitzondering, ze doen overal zoveel suiker in hier). Toen ik mijn ontbijt bijna op had begon mijn buik pijn te doen. Dacht eerst dat het een dumping was, vanwege mijn gastric bypass. Maar helaas bleek dit uiteindelijk niet het geval te zijn en begon mijn horrorverhaal… Na een tijdje was de pijn nog niet over en hebben Caster en ik besloten om naar huis te gaan waar Caster me langs het ziekenhuis zou rijden. De pijn op dat moment was nog enigszins dragelijk, maar begon al gauw ondragelijk te worden. Dus in alle haast hebben we onze spullen gepakt. Caster was in de tussentijd (2 uur vanaf dat de pijn startte) met de auto nog naar de garage geweest om haar band te fixen en schijnbaar een kip te kopen die uit de auto sprong toen ze mijn tas er in stopte. Kip gevangen kofferbak weer dicht met kip erin, zijn we vertrokken. Een nichtje van Caster ging mee ter ondersteuning. Onderweg werd de pijn pas echt ondragelijk en kwamen er soms rare kreten uit mijn mond. Op dit moment begon ik zelf aardig in paniek te raken, ik moest overgeven (wat ik normaal niet kan vanwege de gastric bypass), moest huilen en wou naar huis. Dit maakte ook dat Caster heel erg in paniek raakte. Ondertussen heb ik contact gezocht met de andere studenten. Al snel hebben zij een hele boel in gang gezet in Mwanza om voor mij te zorgen. Onder tussen waren we nog onderweg op de zand weg richting de boot, Caster steeds meer in paniek, ik nog steeds met de ondragelijke pijn…. Gelukkig belde 1 van de Duitse studenten mij om te kalmeren en te horen hoe het ging, ze hoorde Caster op de achtergrond gillen en schreeuwen. Maar gelukkig wist ze mij aardig te kalmeren waardoor ik een stuk kalmer was. De Nederlandse waren nog niet thuis uit Uganda dus hebben de Duitse studenten mij geholpen. Zij wouden niet dat ik naar Bugando gingen omdat zij het er niet veilig en hygiënisch vonden. Zij kenden een Duitse arts in Mwanza die ze hebben ingeschakeld en waar ze me heen wouden brengen.

Zoals ik al eerder had geschreven waren Caster haar rij vaardigheden niet heel sterk, volgens mij zijn we verschillende keren bijna van de weg geraakt, maar alles ging nog net goed. Ze schreeuwde de hele tijd dat ik niet mocht huilen want als ik dat zou doen zou ze in paniek raken. Lees, Caster is een verpleegkundige…. Op een gegeven moment begon ze me zelfs te slaan omdat ik niet meer goed reageerde. Eenmaal bij de ferry aangekomen mochten we er niet meer bij op, de ferry was vol. Maar Caster ging zo door het lint, had inmiddels de directeur van de verpleegkundige uit Bugando aan de lijn welke een ambulance voor mij had geregeld aan de overkant. Dat ze ons toch aan bord hebben gelaten, misschien niet heel verstandig na et boot ongeluk van een paar weken geleden op het meer, maar goed je hoorde mij niet tegenstribbelen. Op dat moment verloor ik ook bijna mijn bewustzijn omdat de pijn niet meer te dragen was. Snel de boot op, na een telefoontje met de kapitein werd de volle vaart ook in gezet. Aan de overkant aangekomen werden we snel van de boot afgeleid waarna we naar het dichtstbijzijnde dorp zijn gereden waar bij het ziekenhuid een ambulance van Bugando me op stond te wachten. Onder tussen heb ik alles nog enigszins geprobeerd te communiceren met de anderen en heb ik mijn live locatie maar gedeeld. Hopende dat ze mij goed zouden opvangen en bij mij zouden blijven.

Snel de ambulance in, waar ik eerst nog dacht blij te zijn om bij Caster uit de auto te zijn, kwam ik hier al snel op terug. Maar al te goed besefte ik nu in welke nachtmerrie ik nu was belandt. De rit nar Mwanza duurde nog ongeveer een half uur. In de stad aangekomen gingen alle sirenes aan. Het enge was vooral dat als we een heuvel op reden gleed de brancard naar achteren, en als we naar beneden reden, gleed de brancard naar voren. Ik wist niet meer hoe ik het moest hebben en wou alleen maar thuis zijn. Ik was zo bang, dacht dat ik aan de achterkant zo de ambulance uit zou rijden en er geweest zou zijn. Maar gelukkig vertelde de verpleegkundige na een tijdje dat we waren aangekomen bij het Bugando. Toen de deuren open gingen zag ik Frieda en Mateusz staan, toen was ik zo opgelucht en liet ik alles even gaan. Ik wist zeker dat ik nu veilig was en dat er voor mij gezorgd zou worden. Al botsend tegen alle muren en duren op werd ik de emergency binnen gereden en op een bed gelegd. Daar begonnen ze gelijk met wat tests en infuus prikken. Die foto voor hoe goed ze daar in zijn…

Maar als gauw waren Simone en Henning er ook en hebben ze besloten mij weer mee te nemen naar een private hospital. Hier waren ze het in Bugando niet mee eens, maar op dat moment vond ik alles wel prima. Dus hup weer een auto in en naar het private hospital. Hier werd ik op een heerlijk bedje neergelegd en kreeg ik tramadol. Na een tijdje kreeg ik ook in de gaten wat voor chaos we achter hadden gelaten in Bugando. Ze hadden bijvoorbeeld al bloed afgenomen en we hebben de samples mee genomen omdat ze die anders toch weg zouden gooien… Dit was niet zo slim achteraf. En toen Simone mijn rugzak met Caster uit de auto ging halen, mocht Simone de kofferbak wel openen. Hup daar was de kip weer die Simone aan vloog… Uit eindelijk hebben ze daar alles kunnen regelen en lach ik rustig in een fijn ziekenhuis bed ergens anders. Hier hebben ze verschillende testen gedaan en deed de tramadol gelukkig goed zijn werk. Na heel wat uren wachten kwamen ze met de uitslag dat ik een cyste had op mijn eierstok en dat de pijn werd veroorzaakt doordat mijn eierstok is gaan draaien. Deze is uit zich zelf ook weer terug gedraaid, gelukkig! In mijn bloed waren mijn ontsteking waarden wel verhoogt dus kreeg ik antibiotica. Daarnaast moest ik even blijven ter observatie. De gehele tijd zijn er mensen bij mij gebleven en hebben ze met alles geholpen. Ze hadden kleren mee genomen, eten gehaald en hebben eerst alles voor mij betaald. Want ja zo gaat dat hier, je betaalt cash.

Uiteindelijk heb ik die avond besloten om een nachtje in het ziekenhuis te blijven, gewoon om zeker te zijn dat ik niet midden in de nacht weer met spoed weg moest, ik had mijn dosis voor die dag wel gehad. Op een fijne private kamer heb ik mij toen genesteld. Rond 22:30 gingen de laatste mensen weg en heb ik geprobeerd te slapen. Dit ging redelijk, was moe zat.

Op maandagochtend mocht ik gelukkig weer naar huis, het was de bedoeling dat ik elke avond terug zou komen voor een antibiotica infuus. Maar toen ik in de avond daarvoor terug kwam toch naar oraal antibiotica gevraagd, dit was mogelijk, zodat ik nu fijn thuis kan blijven. Gisteren weer fijn thuis gekomen. Alle indrukken en ervaringen kwamen toen pas echt bij mij binnen. Na enige huilbuien en veel telefoontjes met het thuisfront was ik wel weer iets rustiger. Maar als ik eerlijk ben had ik het liefste het eerste vliegtuig naar huis genomen. Het enige wat ik nu eigenlijk wil is gewoon fijn thuis zijn, geen hectiek meer, geen gedoe meer, geen uitgelach meer, gewoon even niks meer. Ik heb mijn portie nu wel gehad. Maar goed daarvoor ben ik hier niet gekomen. Ik zal blijven en mijn stage voltooien en dan in februari vol trots mijn diploma ophalen! Dat doel houd ik nu voor ogen. En wetende dat heit, mem en Jappie op 1 december aankomen om mij 10 dagen te vergezellen houd me ook op de been. Maar het gene wat me het meest op de been houd is natuurlijk dat de liefste vrouw van de wereld op 8 januari voor 3 weken hier komt. Samen gaan we, dit toch wel, mooie land door reizen en mooie herinneringen maken.

Zo voor nu was dit een heel verhaal, wat toch langer is geworden dan ik had verwacht. Er is heel wat gebeurd en ik heb heel wat mee gemaakt om te gaan verwerken. Voor nu wens ik jullie nog een fijne dag. Ik ga zo nog 1 keer terug naar het ziekenhuis voor mijn papieren en dan ga ik heerlijk koken voor deze hele lieve groep met mensen. Want wat ben ik hun dankbaar voor hun hulp. Voor even had ik 8 Duitse privé dokters die mij onwijs hebben geholpen.

Tutaonana!

Oh ja, tekst had ik al geschreven in word om internet te besparen, maar helaas is internet nu zo slecht dat ik niet alle foto's kan toevoegen. Zal het van de week nog eens porberen. ;)

Was ik weer!

Hamjambo? (Hey hoe is het met jullie?)

Zijn er zomaar weer een aantal weken verstrekken. Wat gaat de tijd snel. Heb ik zomaar al 6 weken achter de rug! Vorige keer had ik het over het drukke weekend wat we voor de boeg hadden, maar wat een gezellig weekend was dat. Zaterdag middag en avond was de bootparty. Wat een cool idee. Goeie muziek en lekker dansen. En man wat kunnen die Tanzanianen dansen! Niet normaal. Er was een man die ook steeds met ons wou dansen, soms een beetje opdringerig maar we hadden wel lol met zijn allen. Hieronder een foto van de hele groep die in het guesthouse verblijven. De 5 Dutchies met de 12 Duitsers.

Zondag zijn we met de Dutchies naar Caster geweest. Zij is een docent hier aan de universiteit en was in juni in Groningen op de Hanze voor summer school. Ze had ons uitgenodigd bij haar thuis. De hele buurt was uitgelopen om de blanken te ontmoeten, bizar! Bij haar thuis aangekomen had ze heel veel eten voor ons gekookt. Super lekker. Na de tijd hebben we nog lang gezeten, waarbij vooral veel Swahili werd gepraat. Ook hadden we een taart meegenomen, we wisten niet wat we anders konden meenemen, deze hebben ze aangesneden alsof het iemand zijn verjaardag was. Dit was een hele show. Ze deden dat één van de dochters jarig was, zij sneed wat om in de taart waarna er kleine stukjes op een bord worden gelegd. Vervolgens liep ze de tafel rond met het bord en een vork, en gaf iedereen een stukje in de handen waarna ze een buiging maakte. Na twee rondjes vielen de kinderen aan op de taart die nog over was. Naderhand hebben we nog een hele fotosessie gehad met zijn allen, met allemaal verschillende locaties en posities, hieronder 1 foto uit de grote collectie ;)

Op maandag mocht ik weer naar het ziekenhuis, na nog een saaie dag op de general surgery. Mocht ik dinsdag naar de labour ward. Wauw wat een gave afdeling is dat zeg! Heb verschillende keizersneden gezien. Net zoals veel normale bevallingen. Zelfs een tweeling geboren zien worden! Wat gaaf. Hieronder op de foto met 1 van de tweeling. Kijk mijn gezicht dan, het geluk straalt ervan af! :D Op mijn laatste dag van de week nog geassisteerd bij een bevalling. Wel heftig, al die schreeuwende vrouwen, maar ik heb hier echt mijn plekje gevonden. Helaas kan ik hier niet blijven want ik zal op een andere afdeling mijn project moeten doen.

Deze week zijn we ook met sister Suzana naar de markt geweest om wat stoffen te kopen. Van deze stoffen maakt men hier de mooiste jurken, rokken, jasjes en van alles anders. Man wat een verschillende stoffen hadden ze, wat een moeilijke keuze. Maar uiteindelijk heb ik er twee uitgezocht om eerst een jurk, jasje en 2 tassen te maken. De tailor kwam de zondag erna langs om onze maten en bestelling op te nemen. Zowat alle meiden hier hadden een bestelling. Als alles goed gaat komt het nu over twee weken hierheen! Als het dan goed bevalt, laat ik zeker nog meer bij haar maken. ;) Hieronder een foto van één van de vele kleine steegjes waar de stoffen te koop zijn.

Zaterdag zijn we een dagje met ons project bezig geweest bij hotel Tilapia. Eindelijk wat werk kunnen verrichten. Na het school werk even een duik in het zwembad om af te koelen. Waarna onze vriend Don ons had uitgenodigd om bij hem thuis de zonsondergang te kijken. Wat een gaaf huis! En de zonsondergang over het meer verveeld nooit!
Op maandag nog 1 dagje naar de labour ward geweest, waarna ik op dinsdag ben begonnen op weer een nieuw plekje, de post labour ward. Dit zal mijn plekje zijn voor de komende 5 a 6 weken. Hier werd ik zo hartelijk ontvangen, werd overal bij betrokken. Dit was mijn eerste dagje alleen op de afdeling, wat me erg goed beviel. Op woensdag ging het alleen wel even mis. Er werd me gevraagd een katheter te verwijderen, dat kon ik wel dus prima. Toen ik de ballon leeg zou halen, prikte ik door de urine katheter heen in mijn vinger. Man wat was dat schrikken. Gelijk heel wat bloed uit mijn vinger geknepen en mijn handen gewassen en ontsmet. Toen vertelde de nurse dat de moeder geen HIV had, en door de schik en paniek die ik had moest ik huilen. Gelijk werd ik op een stoel gezet en getroost. Ze zijn dat hier niet helemaal gewend, maar er gebeurde zoveel in min hoofd... Hierna naar huis gegaan om het UMCG te bellen over het prikaccident. Gelukkig bleek na een uurtje dat er geen risico was en dat er niks hoefde te gebeuren. Al met al viel het dus mee en was de paniek nergens voor nodig.

Vorige weekend zijn we met een hele groep gaan wandelen richting de dancing rocks. Op een gegeven moment dachten we er te zijn, maar waren we bij andere rocks. Deze zagen er ook super gaaf uit dus hebben we ze alsnog beklommen. Met ons nog allemaal andere kindjes. Ze hebben de hele tijd bij ons gestaan en we hebben allemaal foto's gemaakt met ze, super leuk! Zie ook de foto hieronder. Toen we weer naar beneden liepen vroegen ze om geld en water. Dit komt hier best veel voor, vind dat zo sneu, maar als je 1 kindje wat geeft blijf je bezig. Hierna een tweede poging gedaan om de dancing rocks te vinden, maar ook dit mislukte. Maar nu kwamen we op een plaats terecht waar allemaal kindjes aan het voetballen waren, zo de jongens moesten hier natuurlijk ook aan meedoen. Super leuk. Zo'n 4 uur later was ik er wel klaar mee, met mij nog 3 anderen dus zijn we richting hotel tilapia gegaan om nog even te zwemmen en af te koelen van de hete wandeling.

Don onze vriend was er ook weer, hij nodigde ons uit om mee te gaan op zijn boot om vanaf het meer weer de zonsondergang te kijken. Samen met nog een aantal mensen zijn we mee gegaan. Gezellig gekletst met wat mensen vanuit Engeland die hier nu wonen. Goeie tips gekregen. Na ons boottripje nog lekker gegeten bij Tilapia. Zondag een chill dagje gehad en lekker film gekeken.

Maandag weer terug aan het werk, zoals alle andere dagen van de week, niet veel bijzonders mee gemaakt, op de vleermuis na die gezellig door een patiënten kamer vloog. Iedereen deed alsof dit de normaalste zaak van de wereld was en de vleermuis bleef waar hij was....

Dinsdag hadden we chapati kookles. Wat een werk, maar heb al wel bedacht dat ik thuis ook een keer een chapati night wil organiseren! :D Het was echt super lekker eten en een super gezellige avond. Chapati is een soort wrap waar je van alles op kunt doen. Hieronder een foto van mij en van de kookjuf.

Op donderdag zijn we met de hele groep naar Capri point gegaan waar we pizza hebben besteld. Dit was een uitkijk punt over het meer waar we wederom de zonsondergang te bekijken. Op een gegeven moment kwamen er al heel wat donkere wolken aan, toen de zon onder was moesten we bijna rennen. Want er kwam met toch een regenbui met onweer aan, niet normaal! Het ging echt even te keer! Dus snel de pizza tent gebeld en daar heen gegaan met de taxi. Wat een heerlijke pizza was dit, bijna net zoals thuis, zeker dat ik hier vaker een lekkere pizza ga halen, of ga laten bezorgen ;) Hieronder een groepsfoto van bijna de hele groep die mee was. Het wisselt veel qua mensen hier, maar dat maakt het er niet minder gezellig om. We hebben zo'n gezellige groep met zijn allen, iedereen kan het zo goed met elkaar vinden, dat is zo fijn.

Weer hele verhalen van mijn kant, want heb weer zoveel beleefd. Zo op bed nog even een filmpje kijken en daarna lekker slapen. Morgen gaan alle andere Dutchies met wat Duitsers een week op safari naar Uganda, ook de andere Duitsers zijn weg. Dit betekent dat we nog met twee over zijn hier in het guesthouse. nog 6 elders in een guesthouse. Dus een lekker rustig weekje voor de boeg. Morgen weer naar Caster, ze gaat me leren koken, ben benieuwd! De rest van de week nog niks gepland, we zien wel weer wat de tijd ons brengt.

Lala salama (slaap lekker)
Marije

Bizar!

Habari za leo? (hoe is je dag)

Daar was ik weer! Week 3 zit er bijna op, type ik vanaf mijn stoel bij het zwembad. Net een pizza besteld als lunch, weer even wat Europees eten. Over het algemeen trek ik het eten hier aardig goed, maar af en toe wat normaal eten is ook wel fijn ;P

De afgelopen twee weken heb ik al veel beleefd in het ziekenhuis. Na overleg met Sister Viola (directrice van de nurses) hebben we een rotatie schema gemaakt voor de komende 20 weken. Hier ben ik het nog niet helemaal mee eens want dit betekend dat we de volle 20 weken moeten roteren. Zo zie ik niet echt een kans om mijn project hier te doen, dus we zijn nog in overleg om de eerste 6 weken te roteren waarna we 2 afdelingen kunnen kiezen voor de resterende 14 weken. Hopelijk komt hier dinsdag weer meer schot in want dan hebben we weer een afspraak met Lucas, onze begeleider hier en 1 van de manager nurses. Onze identity card van het ziekenhuis was ook eindelijk binnen, hierop staat mijn echte naam. En niet te vergeten dat ik een medical trainee ben, oeps foutje! ;P haha!

Vorige week maandag nog een dagje op de ICU geholpen en dinsdag een dagje thuis gezeten want deze struikelkont was gevallen en had een opgezwollen knie. Dinsdagavond wel gezellig uit eten geweest met een groep Duitse medical studenten. Weer heerlijk Indiaans eten gehad! Woensdag samen met Robine op de internal medicine begonnen. Hier liggen vooral patiënten met Malaria, Tuberculose, hersenbloedingen, diabetes en andere ziektes waarvoor ze geen operatie nodig hadden. De overdracht begint elke ochtend met een gebed, het ziekenhuis is een katholiek regeringsziekenhuis. Hierna zijn we gestart met de daily routine, op de afdeling zijn 9 kamers, 6 voor 10 personen en 3 private rooms waar elk twee mensen kunnen verblijven. Alle bedden moesten worden verschoont dus aan ons de taak om de nurses hier mee te helpen. Aan gekomen bij kamer 3 (high care unit van de afdeling). Waren we bij 1 patiënt zijn bed aan het verschonen, hoorde we de patiënt ernaast hoesten, maar iedereen hoest en kreunt dus hebben we er niks mee gedaan. Toen we naar zijn bed gingen ademde deze patiënt niet meer. De nurse waar ik mee meeliep slaat hem een paar keer op de borst, gaat op zoek naar een pols, slaat hem nog een paar keer en zegt: hij is dood. En zo wordt er een laken over hem heen gelegd waarna later zijn infuus, katheter en sonde worden verwijderd. Tot slot word hij in een laken gewikkeld en blijft er de hele dag nog liggen tot dat het mortuarium hem op komt halen. Je kan begrijpen dat aan het einde van mijn dienst ik niet meer graag op die kamer kwam, aangezien het hier warm is, ging deze meneer erg stinken. Echt bizar. Gelukkig kon ik mijn ei kwijt bij Ellen die avond want zulke bizarre dingen moet ik wel echt even verwerken.

Op dinsdag kwamen we terug op de afdeling en was er die nacht nog een patiënt overleden. Hem had ik de vorige dag nog rond zien lopen op de afdeling, dus dit begreep ik niet helemaal. Uit de overdacht kon ik ook niet echt wijs worden wat er wel was gebeurt. Op het moment dat we met de overdracht zouden beginnen stond de familie van deze patiënt voor de zusterpost. Ze schreeuwden en huilende hier alles bij elkaar. Ze gaven de nurses de schuld. Alle nurses bleven rustig op hun stoeltjes zitten en lachten wat naar elkaar of gingen een spelletje spelen op de telefoon. Uiteindelijk werd de bewaking maar gebeld en terwijl de familie weg werd gebracht startte men met het gebed en de overdracht. Zulke dingen kan ik gewoon echt niet zo goed begrijpen... Maar heb al wel geleerd dat ik hierin ook gewoon niet zoveel kan veranderen en he maar gewoon over me heen moet laten komen. De rest van de dag was het erg saai op de afdeling en hebben we niet zoveel gedaan.

Op deze afdeling werkte ook nurse Fabiola, zij heeft een hele fotosessie met ons gedaan. Dan hadden we ons mutsje nog op, dan was ze te zwart en ik te wit, dan was ze te klein en ik te groot (zoals op bovenstaande foto). Uiteindelijk heeft ze zelf een foto gemaakt waar we allemaal zitten. Deze zou ze wel op Instagram posten. Ze wou ook graag mij hebben op Instagram, er toch maar voor gekozen dit niet te doen aangezien hier foto's van mij en Ellen op staan. Gewoon maar gezegd dat ik mezelf niet kon vinden... :O Hierover ook nog een gesprek gehad met een andere nurse. Zij vond het maar heel erg gek dat het homo huwelijk is toegestaan in NL. Ze snapte niet hoe dit kon, hoe planten mensen zich dan voort... Dit geprobeerd uit te leggen, maar ze begreep er niks van. Ook met een aantal mannelijk nurses er over gesproken, zij worden er gewoon echt boos over, en snappen niet hoe we dit kunnen toe staan... Ik houd me elke keer maar gewoon stil en dat ik heel erg blij ben met mijn verloofde Willem, zo noem ik Ellen hier... Haha. Het helpt namelijk wel iets als ik zeg dat ik een verloofde heb, maar vaak wordt er dan nog tegen mij gezegd dat ik wel met hun kan trouwen terwijl ik hier ben, en als ik dan terug ben kan ik wel weer naar mijn verloofde toe. Dat ik 27 jaar ben en niet getrouwd kan hier namelijk echt niet. Dus word hier regelmatig naar gevraagd en heb ik al huwelijks aanzoeken gehad. Zelfs patiënten die het vragen voor hun zonen..... Dus voor nu houd ik het maar mooi bij mijn verhaal van Willem! :D

Het weekend was verder ook erg rustig, lekker weer een dagje bij het zwembad gelegen en in de stad boodschappen gedaan. We lopen elke keer via de korte route door de slopenwijk naar de stad, waarna we de dala dala omhoog nemen. Deze zitten vaak echt bom vol! En een dagje heerlijk thuis vertoeft en films gekeken. Oh ja let niet op mijn zweethoofd, had net in de gloedhete zon 20 minuten gelopen en toen in een overvolle dala dala….

Maandag en dinsdag mocht ik me wederom melden op de internal medicine, hier had ik het alleen al behoorlijk bekeken, dus na overleg met Lucas mocht ik woensdag en donderdag naar general surgery. Daan was hier ook dus kon ik mooi met hem meelopen. De general surgery is vooral een afdeling waar mensen met de meest bizarre wonden liggen te wachten op een operatie of net geopereerd zijn. Ik heb hier echt de meeste bizarre wonden gezien, van een gigantische tumor op de borst van een vrouw, tot een gat in de elleboog zo groot als een vuist, tot zwarte necrotische diabetes voeten, geamputeerde benen, open buikwonden van borst tot onder buik en een been wat open lag en geen huis meer had van heup tot enkel. Na de daily routine, welke op elke afdeling zowat het zelfde is, ging 1 van de artsen een biopt nemen van een wond. Dit was de grote tumor op de borst van een vrouw. Hij gaf haar lokale verdoving, maar volgens mij deed dit niet veel want de vrouw schreeuwde het soms uit van de pijn. Er werd een stuk van 2cm bij 2cm uitgesneden en er werden wat hechtingen in gezet. Dit alles gebeurde zo genaamd steriel, maar dus eigenlijk helemaal niet. Hierna gingen de nurses alle kamers bij langs om de wond verpleging te doen. Hier heb ik bij geassisteerd, werd wel bij elke wond gevraagd of ik het wou doen, maar dat ging mij toch echt iets te snel.

Op donderdag mocht ik weer op de general surgery en toen kwam Caster langs, zij was afgelopen juni in Groningen op school voor summer school. Ze heeft ons heel erg geholpen met het uitleggen van he verpleegproces. Dit was super fijn want van al het Swahili wat ze hier spreken begrijp ik nog niet zoveel. Nadat we een wond hebben verzorgd samen met Caster moesten we nog even met de patiënt en haar op de foto. Bizar dat het gewoon allemaal kan. De zoon van de jongen vroeg ook of hij de foto ook nog mocht, dus hem deze toegestuurd. Zo konden ze thuis laten zien dat een paar blanke zijn vader hebben verzorgt.... Hahaha!

Hier in Mwanza woont ook een Zwitserse vrouw, zij is hiernaartoe verhuisd voor haar vriend en werk. Samen zijn zij een hostel begonnen waar we in de eerste week ook een BBQ hadden. Zij spreekt vloeiend Swahili en van studenten die hier voor ons hadden gezeten had ik begrepen dat zij ook les geeft. Dus we hebben nu ook de eerste 3 lessen Swahili hier in Mwanza gehad. Ze geeft echt heel fijn les en leer er veel van. Zo ben ik nu ook in staat steeds meer dingen te begrijpen die men zegt. Ook kan ik mensen nu groeten als ik ze tegen kom, dat gaat hier namelijk niet zoals bij ons. Het is niet hoi, hoe is het? Hoi, ja goed en met jou... Nee je zeg soms wel 5 keer over en weer hoi hoe gaat het... Wel grappig! daarnaast heb ik nog een paar andere standaard woordjes en zinnetjes geleerd waarmee ik me nu soms aardig uit de voeten kan maken met een korte ontmoeting. Zo zeg je tegen een oudere persoon of tegen een dokter: Shikamoo, waarop je deze reactie krijgt: Marahaba. Dit betekend ik geef je respect en ik accepteer je respect. Als iemand pijn hebt kun je: Pole sana zeggen, dit betekend heel erg sorry. Twee keer: pole pole beteken rustig aan, wordt hier veel gebruikt ;P. En: asante sana betekend heel erg bedankt met als reactie: karibu, wat welkom betekent. Dit zeggen mensen hier ook veel.

De plannen voor dit weekend zijn ook al gemakt. Vanavond komt er een grote groep bij ons eten, morgen gaan we naar een bootparty en zondag wil ik even bij de bismarck rocks kijken. Dit zijn grote stenen die in het lake staan en schijnt heel mooi te zijn. Door heel Mwanza heen zien we veel stenen, hier staat Mwanza ook om bekend. Dit geeft soms de meest geweldige plaatjes, zie ook het foto album waar ik net allemaal foto's in heb geplaatst.

Wat ik heel fijn vind is dat mijn ouders en broer van de week hun vlucht hebben geboekt en op 1 december hier in Mwanza aan komen, kan ik hen dan mooi het mooie Mwanza laten zien en mee nemen op de safari in de 11 dagen die ze dan hier zijn. Ook heeft Ellen haar vlucht geboekt en zij komt mij in januari nog 20 dagen gezelschap houden! De planning is dan dat ik Ellen hier alles ga laten zien, we samen een safari gaan doen en afsluiten met een heerlijk weekje Zanzibar. En dan vertrek ik een dag na Ellen ook weer naar ons dan koude kikkerlandje. Maar voor nu is dat allemaal wel heel ver weg, wel alleen iets voor mij om naar uit te kijken en te plannen te maken wat we kunnen doen. Wat soms best een troost is tegen de heimwee die ik toch wel soms heb...

Na mijn heerlijke pizza ga ik nu nog even zonnen en duik ik zo het zwembad even in!
Baadaye! (later)

First week is done!

Mambo vipi! 

Dat horen we hier vaak. Het betekent: alles cool? Als reactie zeg je dan: Poa (Ja cool). Of we worden geroepen met Wazungu wat blanke betekend. Het is dan de kunst niet te veel te reageren want anders kom je niet van ze af en verwachten ze een fooi. 

Zoals je kunt lezen bevind ik me in een hele andere wereld dan in Nederland. De afgelopen week was hectisch en lang wachten, want ja ik ben in Tanzania. Ik zal jullie een klein beetje (proberen) te vertellen hoe mijn eerste week hier was.
Op maandagochtend werden verwacht in het ziekenhuis waar we een aantal regelzaken moesten afhandelen en we kennis hebben gemaakt met onze begeleider Lucas. Lucas is een vriendelijke man die ons graag wil helpen dus dat is fijn. zowat elke keer na een zin zei hij Sawa? Na een tijdje bleek dat het dan de bedoeling is dat je Sawa terug zegt als in ik heb je begrepen. Na even met Lucas te hebben gepraat zijn we richting de campus gegaan om even te ontbijten. Hier werden we letterlijk uit gelachen omdat we ze niet begrepen en we dus te veel eten meekregen. We hebben maar betaald en zijn gaan zitten. Na een tijdje kwamen er 2 andere blanke mensen de campus op gelopen (blanke mensen zie je hier erg weinig tot bijna niet). Ze zagen ons gelijk en kwamen bij ons zitten. Het waren studenten uit Duitsland die hier al een tijdje waren. Gelijk zijn we in een groepsapp gekomen met nog meer internationale studenten hier. Dit was voor ons erg handig want we zijn de rest van de week met ze opgetrokken :D
Na een tijdje met hen te hebben gepraat zijn we weer richting ons huis gegaan om nog even te chillen, de reis had veel indruk op mij gemaakt en ik was dus erg moe. In de middag zijn Sandra en ik samen naar de central market geweest. Nou dit was me toch wat! Iedereen zat aan me en wou wat van mij. De central market is een markt met allemaal groente en fruit. De verkopers hebben allemaal een klein kleedje voor zich liggen waar hun spulletje op uitgestald liggen. En dit dan krioelend door straten en steegjes. Niet normaal! Gelukkig kwamen we al snel een student tegen die we die ochtend bij het ziekenhuis hadden ontmoet en hij heeft ons geholpen er weer uit te komen en mee genomen naar een gewone supermarkt. Na wat boodschappen zijn we lekker naar huis gegaan waar we met weer andere studenten uit Duitsland hebben gegeten die hier ook verblijven. Super fijn!

Dinsdag hoorden we dat het hoofd van financiën overleden was. Dit was een non die hier bij ons op het terrein verblijft. Gelijk dezelfde ochtend werden er hier allemaal tenten opgezet met allemaal stoelen erbij. De nonnen die hier waren hebben deze dag veel gezongen, gehuild en gebeden. Alles was best bijzonder om te zien. Lucas had ons gezegd de hele dag thuis te blijven en beschikbaar te blijven dus dit deden we op de lunch na. Hiervoor zijn we samen met de andere studenten via de short cut naar het centrum gelopen. Nou een short cut dat was het hoor! Dwars door een sloppenwijk de heuvel af. Wat een armoede was hier, had best medelijden met al die mensen en kindjes daar. De kindjes lopen steeds achter ons aan en zeggen dan: How are you? En rennen weer giebelend weg. Super schattig. Na een wirwar van straatjes kwamen we aan bij een hindoe temple. Midden in de grote zaal stonden drie tafels waar we zijn gaan zitten waarna er super lekker maar super pittig eten werd geserveerd. Er zijn hier nog veel Indische invloeden dus veel Indisch eten, echt super lekker. Na het eten hebben we een Dala Dala terug genomen. Dit zijn hele kleine busjes die ze zo vol mogelijk stoppen, ze hebben allemaal een vast route dus je moet goed kijken welke Dala Dala je neemt. Voor 400 shilling (€0,15) mag je mee. Hierna hebben we verder niet meer zoveel gedaan en was het plan om vroeg te gaan slapen.
Dit werd hem helaas niet, want rond 21:00 uur begon er een koor met zingen in de tuin waar alles klaar stond voor de begrafenis. Dit hebben ze de gehele nacht gedaan... om 01:00 was ik er zo klaar mee dat ik even uit bed ben gegaan om te kijken, wat een hele opgave is vanwege de klamboe om mijn bed. Er was een groot koor aan het zingen en dansen onder de tenten. Uiteindelijk heb ik maar oordopje in gedaan waarna ik nog redelijk heb kunnen slapen. 

Op woensdagochtend om 7:00 uur startte de begrafenis echt. Het leek wel of heel Mwanza hier was voor de begrafenis zo druk. Een tijdje heb ik even staan kijken naar het bijzondere spektakel, want dat was het zeker. Lucas had ons echter gevraagd naar het ziekenhuis te komen, maar we vonden het niet respectvol om langs de begrafenis te lopen dus hebben we gewacht tot deze klaar was. Rond 9:00 uur vertrok iedereen dus zijn wij naar het ziekenhuis gelopen. Hier werden we voorgesteld aan een andere assistente van het hoofd Nursing. Zij heeft ons een aantal vragen gesteld wat betreft interesses voor de komende periode. Hierna heeft ze ons naar de AICU (IC afdeling) gebracht waar we de volgende dag mochten beginnen, spannend!
In de avond waren we uitgenodigd voor een BBQ bij een hostel van een Zwitserse vrouw en haar Tanzaniaanse man. Hier hebben we een super gezellig avond beleefd. 

De volgende dag moesten we ons om 7:30 melden in het ziekenhuis om met onze eerste dag in het ziekenhuis te beginnen. Met gezonde spanning liep ik in mijn zuster pak richting het ziekenhuis. Benieuwd naar wat ik allemaal zou aantreffen.
Nou dit was me de dag wel, wat heb ik veel dingen gezien die n Nederland echt niet zouden kunnen. De zusters hier lopen continu met hun telefoon in hun hand en worden ze gebeld lopen ze gewoon bij hun patiënt weg. Hygiëne is hier nog ver te zoeken, op een gegeven moment liep er gewoon een kakkerlak bij een patiënt door het bed! Er lag ook een klein jongetje op de afdeling, hij had zo'n honger maar kreeg niks te eten. Hij heeft de hele afdeling wel een half uur lang bij elkaar geschreeuwd totdat hij toch wat te eten kreeg. Iedereen vond dit erg grappig.
Alle mannen hebben me wel gevraagd hoe oud ik ben, en of ik getrouwd ben. Als ik ze mijn leeftijd dan vertel en zeg dat ik niet getrouwd ben dan vinden ze dit maar raar en zeggen gelijk dat zij wel met me willen trouwen. Elke keer zeg ik dan maar dat ik een vriend thuis heb zitten die op mij wacht... Meer vertel ik ze maar niet ;)
Deze avond was één van de andere studenten jarig en waren we uitgenodigd voor een beachparty. Hier hebben we weer veel nieuwe mensen ontmoet en een super gezellig feestje gehad. 

Vrijdag zijn we heerlijk een dagje naar een hotel met zwembad gegaan waar we lekker de hele dag hebben gerelaxt.
Dit hotel had een schitterend uitzicht op lake Victoria. Hier heb ik even een tijdje van staan genieten. 

Gisteren kwamen Daan en Niels aan, zij doen net als mij hier een stage vanuit de Hanze. We zijn in totaal straks met zijn 5en, maandag komt Robine nog aan. We hebben ze eerste meegenomen naar het ziekenhuis om hen hier een korte rondleiding gegeven. Vervolgens hebben we chipsy mayaya gegeten, dit is een soort omelet met patat, beetje vreemd maar wel lekker. Hierna hebben we hun de stad laten zien. Onder andere ook weer de markt waar we maandag ook zijn geweest. Gisteren was het er een stuk rustiger en voelde ik mij veiliger omdat we twee mannen bij ons hadden. Toen ik op een gegeven moment achteraan liep raakten al die andere mannen mij toch steeds weer aan, ben toen gauw in het midden gaan lopen waarna het weer oké was. We hebben dit keer goed wat groente en fruit ingeslagen waarna we thuis heerlijk hebben gekookt. 

Vandaag weer een dagje naar een hotel met zwembad. Deze had een nog mooier uitzicht over het meer. Nu zelfs vanaf mijn luie strand bedje. Dit was weer een heerlijk rustig dagje, ben weer helemaal opgeladen voor komende week, morgen kan ik er weer vol tegenaan in het ziekenhuis! 

Wat een verhaal heb ik er weer van gemaakt, ik kan gewoon ook geen keuze maken, beleef hier zoveel. Veel plezier met lezen en jullie lezen vast snel weer meer! ;)