marije-tanzania.reismee.nl

Horror story! :0

Mambo!

Vandaag een iets minder positieve blog. Heb een moeilijke 10 dagen gehad sinds de laatste blog. Waarin veel is gebeurd, hieronder zal ik jullie er alles over vertellen, het zal mij vast ook helpen het één en ander te verwerken….

Op zondag ochtend toen de rest vertrok voelde ik me behoorlijk eenzaam, wou graag naar huis. Ze vertrokken vroeg en hier was ik wakker van geworden, maar gelukkig was daar mijn redder in nood Ellen die nachtdienst had. Was toch wel een beetje eng om vanaf dat moment alleen in het guest house te zijn. Later op de dag kwam Frieda pas thuis. Even fijn met Ellen gepraat waardoor ik weer wat rustiger werd waarna ik nog even lekker heb kunnen slapen.

Rond 10:00 uur ben ik vertrokken naar Caster waar ze mij op haalde beneden aan de berg waar ze op woonde. Ze haalde me op met een auto vol mensen, ze kwamen net terug van de kerk. Gelijk had ik in de gaten dat haar rij skills niet zo goed waren (is van belang voor later n het verhaal…). Ze zat boven op het stuur en was erg onzeker over wanneer ze er tussen kon en qua haar snelheid. De berg om hoog was niet een mooie asfalt weg zoals wij gewend zijn, nee dit was een weg vol me hobbels, bobbels en grote stenen. Op verschillende momenten gaf Caster op het verkeerde moment gas, waardoor we een aantal keer behoorlijk hard de grond raakten… Niet zo goed voor de auto lijkt mij. Maar goed na een ritje van 10 minuten waren we bij Caster haar huis. Iedereen verliet haar auto en alleen Caster, haar 2 dochters en de hulp gingen mee naar binnen. Samen hebben we eerst juice gemaakt, van parachichi (avocado) en tikitiki maji (watermeloen). Die laatste vond ik het lekkerst. Toen we hier klaar mee waren zijn we verder gegaan met de rest van het eten. Samen hebben we het vlees gesneden, ik hield een stuk vast en zij ook, waarna zij het doorsneed, beetje vreemd, maar ach ja het werkte. Dit hebben we in een hoge druk pan (of zoiets) gedaan met wat pilipili hoho (paprika), nyanya (tomaat), kruiden en water, waarna we ze dit op het vuur deed voor bijna een uur om het droog te koken. Vervolgens hebben we plao gemaakt. Dit is een typisch Tanzaniaans rijst gerecht. Heb besloten dat ik thuis ook maar een Tanzaniaanse avond moet organiseren zodat ik het voor Ellen en familie en vrienden kan maken. Het is moeilijk uit te leggen, maar wel heel erg lekker! Als bij gerecht werd er nog banaan gefrituurd door de hulp en vis. Wij hebben ook nog wat andere groente gekookt/gefrituurd met een soort pindasaus. Al met al zaten we rond 14:30 aan tafel voor de lunch. Na de lunch hebben we nog gezellig gekletst over van alles waarna we weer naar beneden zijn gelopen. Ik wou wel graag op tijd thuis zijn omdat Frieda ook weer thuis kwam. Dus naar beneden gelopen (gelukkig?) waarna ik weer met de taxi en wat leftovers van het eten naar huis ben gegaan. Niet veel later kwam Frieda ook al thuis, fijn om weer met iemand in het guest house te zijn en met Frieda kan ik het ook goed vinden. Na haar verhalen over de reis en al even de leftovers op gewarmd en opgegeten samen waarna ik naar bed ben gegaan. Want op maandag begon het echte leven weer… Zie hier onder een foto van de keuken van Caster waar we samen hebben gekookt.



Maandag ochtend weer vroeg eruit richting het ziekenhuis. Weer op naar de post labour ward. Zoals altijd was de overdracht weer in Swahili, waarna we weer met een aantal verpleegkundige bed making gingen doen. Op de afdeling heb ik mijn duidelijke voorkeur voor de vriendelijke nurses, er zitten namelijk ook een aantal arrogante tussen… Met hun ging ik helaas bed making doen, omdat het voor mij niet altijd duidelijk is wel bed verschoont wordt ben ik hiermee niet zo assertief. Op een gegeven moment stond ik even te wachten tot ik aanwijzingen zou krijgen toen ik continu wazungu (blanke) dit wazungu dat hoorde. Samen met de patiënten waren ze hard aan het lachen. Dit gebeurt me hier zo vaak, wat ik echt een heel naar gevoel vind. Je weet dat ze het over je hebben want je bent de enige wazungu in de kamer, maar je weet niet wat ze zeggen en dan lachen ze er ook nog de hele tijd bij. Toen ben ik maar gewoon de kamer uit gelopen. Op dat moment voelde ik me ook al wat ziek worden, maar ik wou graag doorzetten. Op het moment dat de lieve nurse weer naar de kamers ging ben ik mee gelopen, Dotto is haar naam. Zij is super vriendelijk, helpt mij goed en spreekt goed Engels. Na bed making voelde ik me zo slecht dat ik heb gezegd dat ik ziek naar huis ging. Thuis gekomen naar bed gegaan en bijna de hele dag geslapen.

Dinsdag voelde ik me nog steeds niet goed dus nog een dagje thuis gebleven, na veel slapen dacht ik in de avond dat ik er wel weer was dus zijn we met de leftovers uit eten gegaan naar de hindoe temple. Eens in de twee weken op dinsdag avond serveren ze hier diner. En OMG wat hebben ze daar lekker eten! Heb hier echt mijn liefde voor Indisch eten ontdekt. De volgende ochtend werd ik helaas weer wakker met hoofdpijn en misselijkheid. Toen besloten even langs de dokter te gaan om even wat bloed te prikken. Gelukkig kwam uit alle uitslagen dat er niks aan de hand was.

Op donderdag weer aan het werk gegaan in het ziekenhuis, voelde me goed toen ik wakker werd en wou er graag uit. Deze dag weer samen met Dotto gewerkt. Zij laat mij ook al taken alleen doen. Zo mocht ik donderdag patiënten van kamer 5 ontslaan. Op kamer 5 liggen moeders die een normale bevalling hebben gehad, zij mogen dan zo’n 12 uur na de bevalling naar huis als alles goed is. Aan mij de taak om de bloeddruk en tempratuur van de moeders te checken, als deze goed zijn mogen ze naar huis. Ze waren allemaal goed dus Dotto erbij gehaald en zij heeft ze verteld dat ze naar huis mochten. Tijdens dat praatje deed ze ook nog een korte voorlichting over borstvoeding, best effectief zo. Hierna de ontslag brief geschreven en ze ontslagen in het computer systeem. Op dat moment was het 12:00 uur en zat mijn taak er voor die dag op dus werd ik naar huis gestuurd. Weekend! Voor het avond eten uit eten gegaan naar een burger house waar ze goeie pizza verkopen, mmm!

Vrijdag was een huishoud dagje. Even was gedaan met de hand. Wat een hels karwei is dat en wat zal ik blij zijn als ik weer thuis ben met mijn wasmachine! Ellen ik doe voortaan met alle liefde de was! Of dat deed ik al… :P Caster had me ook geappt of ik mee wou naar haar familie dat weekend. Ze wou zaterdag om 8:00 uur vertrekken en zondag middag terug komen. Hier had ik wel zin in, want ik wou ook wel even de stad uit. Het is hier zo hectisch, luidruchtig en chaotisch dat ik er wel een beetje klaar mee ben. Dus Sister Suzanna gevraagd wat ik mee kon nemen voor de familie van Caster, waarna we samen naar de stad zijn gelopen om een kanga te kopen. Dit is een stuk stof wat ze veel dragen ter bescherming van veel dingen. Hier staan teksten in Swahili op, daarom wou sister Suzanna mee. Dan wist ze zeker dat ik niet de verkeerde kocht. Samen zijn we via de shortcut naar beneden gelopen, zie de foto. Vrijdag ook nog mijn plan vaan aanpak ingeleverd voor school, want je er moet soms ook wat voor school gedaan worden.

Op zaterdag stond deze Hollandse meid om 7:55 klaar om opgehaald te worden. Waarna ik om 8:30 een berichtje kreeg dat ze van huis was vertrokken. HAHA typisch Tanzaniaans Marije, hier moet ik echt nog wel heel erg aan wennen. Maar goed eerst hebben we een stuk gereden richting de ferry. Al een mooi stuk van Tanzania gezien, wou wat is dit een mooi land. En genieten moest ik wel want de terug weg zou ik het niet weer zien, al wist ik dat nog niet… De ferry op, ik als enige wazungu. De overtocht duurde 30 minuutjes leuk om mee te maken. Bij aankomst aan de overkant stond een vriendin van Caster ons op te wachten om samen vis te kopen. Zie de foto voor de grote enge vogels die daar waren.

Hierna zijn we samen weer verder gereden. Eerst nog 5 minuten een asfalt weg waarna we overging op een zand weg. Deze weg hebben we bijna een uur gevolgd tot we in Sengerema aankwamen, dit is het dorp waar Caster haar familie woont. Onderweg kwamen we veel kuddes koeien en geiten tegen met hun eigenaren. Ze liepen allemaal richting een water plaats. Aangekomen bij de familie werd ik warm ontvangen. Ze waren al druk bezig een maaltijd voor ons te koken. Veel mensen kwamen even dag zeggen tegen Caster en even kijken wie ik was. Caster heeft me heel vaak gevraagd wat ik vond van het typische village live, vond ik best wel grappig. Na een tijdje was de lunch klaar en hebben we heerlijk gegeten. We hebben toen nog even gewacht tot de zon onder was want dan zou Caster mij het dorp laten zien. Met de zon vol aan de hemel is het hier veel te warm. Ze heeft me toen haar basisschool laten zien en we zijn op visite geweest bij een nicht, beroemd persoon, een priester en nog iemand. Als je niet gedag zegt tegen mensen die je kent als je je dorp bezoekt, schijnt men boos te worden. Bij de nicht thuis zaten we buiten in de tuin een soda te drinken. Haar huis stond aan een drukke weg waar veel mensen langs liepen. Soms bleven er groepjes mensen staan om even naar mij te kijken en te zwaaien, bizar! Voel me hier soms net een beroemd persoon, waar ik me toch al wel een beetje aan begin te ergeren, wat zal ik blij zijn als ik weer lekker door Meppel kan lopen en mijn eigen gang kan gaan zonder continu aan gestaard te worden.

Bij thuiskomst was het shower tijd. Ik kreeg een kanga, er werd water voor me gekookt en ik kon naar de washingroom gaan. Hier stond een emmer met water en een soort maatbeker klaar en ik kon gaan douchen. Was toch wel fijn om me even op te frissen, was een warme lange dag geweest. Hierna ging we eten, ze hadden me gevraagd wat ik wou eten en het enige wat mij bekend voor kwam heb ik maar gekozen. Dit was heerlijk chipsie maya, een omelet met patat. Ook zeker iets wat ik in Nederland ook ga maken! Klinkt misschien een beetje gek, maar het is echt lekker. Hierna hebben we nog wat gekletst en rond 22:00 ben ik naar bed gegaan. Samen met Caster sliep ik in een groot bed. Zij bleef alleen nog zitten. Het huis had alleen muren die niet helemaal tot het plafond rijkten dus slapen heb ik niet echt gedaan. Maar dat geeft niet, dat zou ik thuis wel weer doen.

Op zondag ochtend werd er weer water voor me opgewarmd zodat ik kon douchen. Hierna ging Caster naar de kerk en bleef ik met een Engels sprekende nicht thuis. Als ontbijt kreeg ik twee chapati’s met thee zonder suiker (hele uitzondering, ze doen overal zoveel suiker in hier). Toen ik mijn ontbijt bijna op had begon mijn buik pijn te doen. Dacht eerst dat het een dumping was, vanwege mijn gastric bypass. Maar helaas bleek dit uiteindelijk niet het geval te zijn en begon mijn horrorverhaal… Na een tijdje was de pijn nog niet over en hebben Caster en ik besloten om naar huis te gaan waar Caster me langs het ziekenhuis zou rijden. De pijn op dat moment was nog enigszins dragelijk, maar begon al gauw ondragelijk te worden. Dus in alle haast hebben we onze spullen gepakt. Caster was in de tussentijd (2 uur vanaf dat de pijn startte) met de auto nog naar de garage geweest om haar band te fixen en schijnbaar een kip te kopen die uit de auto sprong toen ze mijn tas er in stopte. Kip gevangen kofferbak weer dicht met kip erin, zijn we vertrokken. Een nichtje van Caster ging mee ter ondersteuning. Onderweg werd de pijn pas echt ondragelijk en kwamen er soms rare kreten uit mijn mond. Op dit moment begon ik zelf aardig in paniek te raken, ik moest overgeven (wat ik normaal niet kan vanwege de gastric bypass), moest huilen en wou naar huis. Dit maakte ook dat Caster heel erg in paniek raakte. Ondertussen heb ik contact gezocht met de andere studenten. Al snel hebben zij een hele boel in gang gezet in Mwanza om voor mij te zorgen. Onder tussen waren we nog onderweg op de zand weg richting de boot, Caster steeds meer in paniek, ik nog steeds met de ondragelijke pijn…. Gelukkig belde 1 van de Duitse studenten mij om te kalmeren en te horen hoe het ging, ze hoorde Caster op de achtergrond gillen en schreeuwen. Maar gelukkig wist ze mij aardig te kalmeren waardoor ik een stuk kalmer was. De Nederlandse waren nog niet thuis uit Uganda dus hebben de Duitse studenten mij geholpen. Zij wouden niet dat ik naar Bugando gingen omdat zij het er niet veilig en hygiënisch vonden. Zij kenden een Duitse arts in Mwanza die ze hebben ingeschakeld en waar ze me heen wouden brengen.

Zoals ik al eerder had geschreven waren Caster haar rij vaardigheden niet heel sterk, volgens mij zijn we verschillende keren bijna van de weg geraakt, maar alles ging nog net goed. Ze schreeuwde de hele tijd dat ik niet mocht huilen want als ik dat zou doen zou ze in paniek raken. Lees, Caster is een verpleegkundige…. Op een gegeven moment begon ze me zelfs te slaan omdat ik niet meer goed reageerde. Eenmaal bij de ferry aangekomen mochten we er niet meer bij op, de ferry was vol. Maar Caster ging zo door het lint, had inmiddels de directeur van de verpleegkundige uit Bugando aan de lijn welke een ambulance voor mij had geregeld aan de overkant. Dat ze ons toch aan bord hebben gelaten, misschien niet heel verstandig na et boot ongeluk van een paar weken geleden op het meer, maar goed je hoorde mij niet tegenstribbelen. Op dat moment verloor ik ook bijna mijn bewustzijn omdat de pijn niet meer te dragen was. Snel de boot op, na een telefoontje met de kapitein werd de volle vaart ook in gezet. Aan de overkant aangekomen werden we snel van de boot afgeleid waarna we naar het dichtstbijzijnde dorp zijn gereden waar bij het ziekenhuid een ambulance van Bugando me op stond te wachten. Onder tussen heb ik alles nog enigszins geprobeerd te communiceren met de anderen en heb ik mijn live locatie maar gedeeld. Hopende dat ze mij goed zouden opvangen en bij mij zouden blijven.

Snel de ambulance in, waar ik eerst nog dacht blij te zijn om bij Caster uit de auto te zijn, kwam ik hier al snel op terug. Maar al te goed besefte ik nu in welke nachtmerrie ik nu was belandt. De rit nar Mwanza duurde nog ongeveer een half uur. In de stad aangekomen gingen alle sirenes aan. Het enge was vooral dat als we een heuvel op reden gleed de brancard naar achteren, en als we naar beneden reden, gleed de brancard naar voren. Ik wist niet meer hoe ik het moest hebben en wou alleen maar thuis zijn. Ik was zo bang, dacht dat ik aan de achterkant zo de ambulance uit zou rijden en er geweest zou zijn. Maar gelukkig vertelde de verpleegkundige na een tijdje dat we waren aangekomen bij het Bugando. Toen de deuren open gingen zag ik Frieda en Mateusz staan, toen was ik zo opgelucht en liet ik alles even gaan. Ik wist zeker dat ik nu veilig was en dat er voor mij gezorgd zou worden. Al botsend tegen alle muren en duren op werd ik de emergency binnen gereden en op een bed gelegd. Daar begonnen ze gelijk met wat tests en infuus prikken. Die foto voor hoe goed ze daar in zijn…

Maar als gauw waren Simone en Henning er ook en hebben ze besloten mij weer mee te nemen naar een private hospital. Hier waren ze het in Bugando niet mee eens, maar op dat moment vond ik alles wel prima. Dus hup weer een auto in en naar het private hospital. Hier werd ik op een heerlijk bedje neergelegd en kreeg ik tramadol. Na een tijdje kreeg ik ook in de gaten wat voor chaos we achter hadden gelaten in Bugando. Ze hadden bijvoorbeeld al bloed afgenomen en we hebben de samples mee genomen omdat ze die anders toch weg zouden gooien… Dit was niet zo slim achteraf. En toen Simone mijn rugzak met Caster uit de auto ging halen, mocht Simone de kofferbak wel openen. Hup daar was de kip weer die Simone aan vloog… Uit eindelijk hebben ze daar alles kunnen regelen en lach ik rustig in een fijn ziekenhuis bed ergens anders. Hier hebben ze verschillende testen gedaan en deed de tramadol gelukkig goed zijn werk. Na heel wat uren wachten kwamen ze met de uitslag dat ik een cyste had op mijn eierstok en dat de pijn werd veroorzaakt doordat mijn eierstok is gaan draaien. Deze is uit zich zelf ook weer terug gedraaid, gelukkig! In mijn bloed waren mijn ontsteking waarden wel verhoogt dus kreeg ik antibiotica. Daarnaast moest ik even blijven ter observatie. De gehele tijd zijn er mensen bij mij gebleven en hebben ze met alles geholpen. Ze hadden kleren mee genomen, eten gehaald en hebben eerst alles voor mij betaald. Want ja zo gaat dat hier, je betaalt cash.

Uiteindelijk heb ik die avond besloten om een nachtje in het ziekenhuis te blijven, gewoon om zeker te zijn dat ik niet midden in de nacht weer met spoed weg moest, ik had mijn dosis voor die dag wel gehad. Op een fijne private kamer heb ik mij toen genesteld. Rond 22:30 gingen de laatste mensen weg en heb ik geprobeerd te slapen. Dit ging redelijk, was moe zat.

Op maandagochtend mocht ik gelukkig weer naar huis, het was de bedoeling dat ik elke avond terug zou komen voor een antibiotica infuus. Maar toen ik in de avond daarvoor terug kwam toch naar oraal antibiotica gevraagd, dit was mogelijk, zodat ik nu fijn thuis kan blijven. Gisteren weer fijn thuis gekomen. Alle indrukken en ervaringen kwamen toen pas echt bij mij binnen. Na enige huilbuien en veel telefoontjes met het thuisfront was ik wel weer iets rustiger. Maar als ik eerlijk ben had ik het liefste het eerste vliegtuig naar huis genomen. Het enige wat ik nu eigenlijk wil is gewoon fijn thuis zijn, geen hectiek meer, geen gedoe meer, geen uitgelach meer, gewoon even niks meer. Ik heb mijn portie nu wel gehad. Maar goed daarvoor ben ik hier niet gekomen. Ik zal blijven en mijn stage voltooien en dan in februari vol trots mijn diploma ophalen! Dat doel houd ik nu voor ogen. En wetende dat heit, mem en Jappie op 1 december aankomen om mij 10 dagen te vergezellen houd me ook op de been. Maar het gene wat me het meest op de been houd is natuurlijk dat de liefste vrouw van de wereld op 8 januari voor 3 weken hier komt. Samen gaan we, dit toch wel, mooie land door reizen en mooie herinneringen maken.

Zo voor nu was dit een heel verhaal, wat toch langer is geworden dan ik had verwacht. Er is heel wat gebeurd en ik heb heel wat mee gemaakt om te gaan verwerken. Voor nu wens ik jullie nog een fijne dag. Ik ga zo nog 1 keer terug naar het ziekenhuis voor mijn papieren en dan ga ik heerlijk koken voor deze hele lieve groep met mensen. Want wat ben ik hun dankbaar voor hun hulp. Voor even had ik 8 Duitse privé dokters die mij onwijs hebben geholpen.

Tutaonana!

Oh ja, tekst had ik al geschreven in word om internet te besparen, maar helaas is internet nu zo slecht dat ik niet alle foto's kan toevoegen. Zal het van de week nog eens porberen. ;)

Reacties

Reacties

Heit

Een hele belevenis met Caster

Jessica

Nu wat een belevenis Marije. Gelukkig alles weer goed afgelopen. Dan ben je weer blij dat je in NL geboren bent of niet. Probeer nog te genieten van dit toch ook mooie avontuur. Zet hem op. Groetjes Jessica

Willemien

Wat een verhaal! Fijn dat je ook in Tanzania geweldige mensen om je heen hebt!

Wilma

Verschrikkelijk ?
Hopelijk is alles nu goed... ziek zijn op zo'n afstand van je naasten is echt niet fijn ...

Charlotte

Whooooo heftig meid! Maar wauw super stoer dat je gewoon je hier doorheen bijt! Trots op je xx

Elly Saakstra

Wat een heftig verhaal! Nu maar hopen dat het niet weer terugkomt!
Kop ervoor Marije, je kunt het???

LL

Dit is een goed verhaal Marije! (Ik weet dat het allemaal goed is afgelopen natuurlijk) Ik heb weer genoten van je blog. En wat minder stiekem onweis gelachen niet om jou maar om de kip. Wat zal die taai zijn na alle stress van die angstaanjagende autorit. ?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!