Habari za mchana? (Hoe is jullie middag?)

Gelukkig weer vanuit Mwanza, is hier weer een nieuw reisverslag. Voor de mensen die mij niet op Facebook en Instagram volgen dan hebben jullie even gemist dat ik een weekje in Nairobi ben verbleven. Er is weer veel gebeurd, dus ik zou zeggen ga er lekker voor zitten dan vertel ik jullie weer alles.

Na nog een fijn weekend, lekker en relaxed thuis in het guesthouse, had ik plannen gemaakt om het weekend erop naar Ukerewe te gaan. Maar helaas werden mijn plannen iets gewijzigd. Op maandag had ik nog een hele leuke dag in het ziekenhuis, de andere nurses waren erg in de ouwehoer modus de hele dag dus hebben we veel gelachen. Daarbij hebben we een hele fotoshoot gehad want ze wouden hun vrienden wel laten zien dat ze met een blanke nurse werken. Helemaal goed dacht ik, maar jullie foto’s dan wil ik ze ook.

Op dinsdag was het een drukke dag in het ziekenhuis, veel baby’s maar ook veel familie en personeel. Bij thuiskomst was ik behoorlijk moe en ben ik even gaan liggen. Eenmaal weer wakker had ik behoorlijke hoofdpijn. Maar goed voor die avond hadden we plannen om uit eten te gaan en ik wou wel graag mee dus mezelf even opgetut en mee gegaan. Bij het restaurant aangekomen voelde ik me steeds slechter worden, maar vond het moeilijk om toe te geven, dus ben gebleven en heb geprobeerd er een fijne avond van te maken. Maar toen het eten (duurt altijd een uur voordat je eten op tafel staat?) er was voelde ik me zo beroerd en viel ik bijna flauw. Op dat moment begon de pijn weer die ik eerder had gehad. Dus ik voelde de bui al hangen. Na enige twijfel toch maar in de taxi en weer richting het ziekenhuis. Hier aangekomen werd er gelijk goed voor mij gezorgd, ik kreeg pijnstillers en er werd een echo gemaakt. Hierop was niks nieuws te zien in vergelijking met de vorige keer. Maar ze vertrouwden het toch niet helemaal dus moest ik een nachtje blijven. Voor mij geen probleem want ik had nog steeds pijn en was blij met de pijnstilling. Wel al gelijk met Ellen gebeld die wederom de rest van de familie op de hoogte heeft gebracht. Dit keer was ik alleen behoorlijk in paniek want had echt geen zin in nog meer ellende in het ziekenhuis. Maar goed veel meer kon ik er niet aan doen, dus heb ik mij er al gauw aan overgegeven. De eerste nacht in het ziekenhuis bleef Sandra gelukkig bij me slapen, wat wel fijn was, zo hoefde ik niet alleen te slapen.

Op woensdag ochtend zou (zou, wacht even…) er een doppler gemaakt worden. Samen met een ander klein jongetje werd ik in de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht omdat ze geen doppler apparaat in het ziekenhuis hadden waar ik lag. We waren het terrein nog niet af of de sirenes gingen aan…. Waarom??? want spoed was het niet. Niels zat voorin en heeft hier een filmpje van gemaakt. Je ziet dat eigenlijk bijna niemand aan de kant gaat, of dan pas op het laatste moment wegspringt voor de ambulance. Heel raar. Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis bleek de dokter voor de doppler er niet te zijn. Hij was aan het werk in Bugando…. TIA (this is Africa) Het zou ook weer niet anders. In de middag werd ik opnieuw naar het andere ziekenhuis gebracht voor de doppler. Toen het dan eindelijk zover was, werd de doppler gedaan door een niet heel erg vriendelijk arts. Maar goed de doppler werd eindelijk gedaan. Met een doppler kun je namelijk de doorbloeding controleren. Had mijn eierstok geen dorbloeding dan was hij nog gedraaid en moesten ze gelijk ingrijpen. Uit de resultaten bleek echter dat hij niks met zekerheid kon zeggen. Uiteindelijk heeft de doppler dus geen duidelijke uitslag gegeven. Ondertussen was mij al een aantal keer gezegd dat mijn verzekering graag wou dat ik naar Nairobi vloog voor verder onderzoek en een eventuele operatie. In Nairobi zit een goed westers ziekenhuis die ook laparoscopische operaties uitvoert, welke ze in Mwanza niet doen.

Hierover veel contact gehad met het thuisfront, de verzekering en mijn docent van school. Al met al woensdag avond inderdaad de beslissing genomen dat mocht de verzekering zeggen dat ik naar Nairobi moet hier mee in te stemmen. Voor mij is het geen optie om de stage op te geven, dat zou betekenen dat ik de stage opnieuw moet volbrengen, wat betekent een half jaar stage extra. Dit is voor mij echt geen optie omdat het mij al veel moeite en geld kost het nu te volbrengen. In maart zal ik dat papiertje in mijn handen hebben. Dit betekend voor mij dat ik niet naar Nederland kon omdat ik dan niet gemakkelijk weer terug kan keren naar Mwanza.

Uiteindelijk bleek op donderdag ochtend inderdaad dat ik naar Nairobi zou vliegen voor verder onderzoek. Alles werd op dat moment in werking gesteld om mij naar Nairobi te vliegen. Amref flying doctors werd ingeschakeld, zij beschikken over een ambulance vliegtuig welke mij van Mwanza naar Nairobi zou vliegen. De verzekering liet daarbij nog weten dat het geen optie was om naar Nederland te vliegen, te riskant met betrekking tot het knappen van de cyste op mijn eierstok. Thuis waren Ellen en mem op dat moment ook bezig om een vlucht te regelen naar Nairobi zodat ze voor mij konden zorgen. Visums werden geregeld, wasjes werden nog snel gedraaid, spullen die ik graag wou hebben werden nog gehaald en koffers werden gepakt.

Uiteindelijk vloog ik op donderdag 8 november rond 15:00 richting Nairobi met een vliegtuig van de flying doctors. Dit was een klein privé vliegtuig, vergelijkbaar met een ambulance. Aan boord met mij waren een arts en verpleegkundige die voor mij zorgden. Met een uurtje waren we in Nairobi waar een visum voor mij werd geregeld waarna ik in een ambulance (zonder sirene!) naar het Aga Khan ziekenhuis werd gebracht. Rond 17:00 uur kwamen we hier aan en werd ik naar de spoedeisende hulp gebracht. Er werd mij verteld dat alles was geregeld qua betaling dus daar hoefde ik mij niet druk om te maken.

Na een aantal artsen gezien te hebben, kwam de gynaecoloog om het hoekje kijken samen met een anesthesist. Ze wouden me eigenlijk die zelfde avond al opereren maar dit wou ik beslist niet. Op dat moment waren Ellen en mem namelijk al onderweg naar Schiphol en zij zouden de volgende ochtend aankomen. Hier wou ik graag op wachten wat hij heel goed begreep. Wat er wel ging gebeuren was opnieuw een echo met doppler, hij vertrouwde de gedane echo en doppler vanuit Mwanza niet.

Hierna kwam er een mevrouw van de administratie bij mij, ze zouden me naar een gewone kamer brengen. Persoonlijk zag ik dit niet zo zitten want dan kwam ik met meerdere mensen op een kamer welke allemaal een vreemde taal spraken. Helaas zou mijn verzekering geen privé kamer vergoeden dus had ik eigenlijk geen andere optie. Tot ze weer terug kwam met het nieuws dat er nergens plek was behalve op een privé kamer. Toen toch maar besloten de privé kamer te nemen van €250,- per nacht extra. Had ik dit niet gedaan, zou er geen echo gedaan worden, zou ik geen pijn medicatie krijgen en eten. Hierover nog weer even met Ellen en mem gebeld die inmiddels op Schiphol waren aangekomen en heel toevallig in he zelfde vliegtuig zaten als mijn docent die naar Tanzania kwam om ons te bezoeken. Op dat moment voelde ik mij behoorlijk eenzaam maar Ellen kon mij gerust stellen door te zeggen dat ik het zo goed deed en nog heel even moest volhouden tot de volgende ochtend. Over het geld hoefde ik mij ook geen zorgen te maken want dit kwam allemaal wel goed.

Rond 22:00 uur kreeg ik eindelijk iets te eten. De gehele dag had ik amper nog wat gegeten, door de pijn was ik misselijk dus had ik ook geen trek. Maar de pijn was nu enigszins draagbaar dus had ik behoorlijk zin in eten. Er werd een heerlijk bord met rijst en kip in saus gebracht waar ik heerlijk van heb gegeten, oh ja en een banaan toe?. Daarbij kreeg ik nog een hele kan met water die ik op moest drinken voor de echo die ze later zouden doen. Maar ik kreeg alleen de kan, geen beker. Tsja Nairobi is nog steeds Afrika….

Tegen 23:00 uur werd ik naar mijn kamer gebracht. Waar ik 4 flessen water van een liter kreeg, deze moest ik maar opdrinken, dan werd daarna de echo gedaan. Dus dat werd drinken, drinken en nog eens drinken. De kamer was een behoorlijk grote kamer, net een hotel kamer. Met een bank, tv en grote badkamer. Op tv had ik HBO, waar een leuke film op te zien was, mijzelf hier maar mee vermaakt terwijl ik het water opdronk. Tegen 01:00 uur (in de nacht dus) had ik het water op en een volle blaas. Daarom kwam er weer een mannetje aan met een rolstoel die me door een donker en verlaten ziekenhuis naar de echo kamer bracht. Hier werd ik eerst in een verlaten gang neer gezet, waar ik denk ik een 20 minuten heb staan wachten. Op dat moment kwam heel erg het besef binnen, van waar ben ik in godsnaam in beland. Wat doe ik hier?!?! Haal mij hier weg! Ik wil slapen! Dit wil ik helemaal niet! Tot al snel weer het besef kwam dat ik sterk moest zijn en wakker moest blijven, want ik was alleen, niemand die ik kende of die mij kende. Mijzelf weer even vermand waarna gelukkig ook al snel de echo meneer aan kwam.

De echo man, was een vriendelijk man die gezellig een praatje maakte en mij duidelijk alles uitlegde. Hij wist dat ik verpleegkundige student was, dus hij vond het leuk om mij alles ui te leggen. De echo duurde behoorlijk lang dit keer. Hij heeft alles grondig bekeken, gemeten en op de foto gezet. Rond 02:00 uur was ik eindelijk weer terug op mijn kamer waar een hele vriendelijke verpleegkundige voor mij zorgde. Ze kwam regelmatig even om het hoekje kijken en vragen hoe het ging. Wat ik persoonlijk op dat moment wel erg kon waarderen.

(Foto hieronder is mijn kamer in het ziekenhuis. Ellen en mem waren al gearriveerd, wat te zien is aan de Nederlandse dropjes.)

Op vrijdagochtend was ik vroeg wakker. Al snel kreeg ik een belletje dat Ellen en mem geland waren in Nairobi en nadat ze bij het hotel waren geweest zouden ze mijn kant opkomen. De dokter kwam in de ochtend ook weer om het hoekje kijken en kwam vertellen dat ik wel een vroege lunch mocht hebben want in de avond was er pas plaatst in de OK. Helemaal prima dan kon ik nog even wat eten en dan zouden we het ’s avonds wel zien. Tegen 12:00 uur kwamen Ellen en mem mijn kamer binnen wandelen. Wat was dat fijn zeg, heb even een paar traantjes gelaten want ineens voelde ik mij weer helemaal veilig.

Vlak hierna kwam de anesthesist om het hoekje kijken en zag dat Ellen en mem er waren en haalde de arts er gelijk bij. Hij vertelde dat ik vooral niks meer mocht eten, want ze hadden wat kunnen regelen en ik mocht zowat gelijk naar de OK. Daarom maar heel even kunnen bijpraten met Ellen en mem waarna ik al opgehaald werd voor de OK. Mem is met mij meegelopen, waarna ik gelijk al naar de OK werd gereden en 10 minuten later was ik al onder narcose. Dit alles ging zo snel, dat ik heel veel dingen mis in mijn gedachten. Hele stomme kleine dingen waar ik mij nu druk om maak. Zoals had ik mijn bril op? Hoe ben ik terug gebracht naar mijn kamer, lag ik in mijn bed of op een brandcard? Hoe laat war ik weer terug op mijn kamer? Stomme dingen misschien, maar wel dingen waar ik me nu druk om maak. Wel weet ik dat de pijn weg was die ik ervoor had gehad, wat mij heel blij maakte.

In de middag fijn bij gekletst met Ellen en mem, zo fijn om hen weer te zien. Zoals van ouds hebben we weer lekker geouwehoerd. Zo fijn! In Nairobi wordt het vroeg donker (net zoals in Mwanza) en als het eenmaal donker is, dan is het niet heel veilig meer op straat. Mem is daarom al vroeg naar het hotel gegaan. Ellen zou die nacht bij mij blijven zodat ik niet alleen zou zijn. De bank in mijn kamer werd om getoverd tot een bed voor Ellen en samen hebben we heerlijk gesmuld van mijn bordje met rijst en kip. Tot slot hebben we nog een film gekeken samen waarna we ook al op tijd zijn gaan slapen. Beide moe van alle indrukken, ik van mijn reis en belevenissen en Ellen van haar reis en alles.

Op zaterdag werd ik wakker en kreeg ik heerlijke pannenkoeken als ontbijt. Na een tijdje kwam mem ook weer bij ons en al snel kwam de dokter nog langs. Hij vertelde dat ze een cyste van 9 cm hadden verwijderd. 9 cm!!! Dus daar kwam de pijn wel degelijk vandaan. Op een USB stick kreeg ik de operatie op film mee. Die ik vooral even moest kijken van hem, dan zou er veel duidelijk worden. Dus hup de laptop uit de tas en starten maar. Heel bijzonder om te zien hoe alles er van binnen uit ziet en natuurlijk de grote cyste.

In Nairobi was één van de studenten (Henning) die ook in Mwanza verbleef. Hij is mij even komen opzoeken in het ziekenhuis wat wel heel leuk was. Moest ook vooral gaan wandelen dus zijn we even beneden in de tuin gaan zitten. Wat tips gevraagd over Nairobi, want we hoopten toch ook nog wat van de stad te kunnen gaan zien. Henning vertelde ons wel dat Nairobi niet heel erg veilig was en dat we goed moesten oppassen met onze spullen.

Bij terugkomst in de kamer stond mijn lunch weer klaar, lekkere tortilla met wederom kip… Maar wel heel erg lekker. Hierna kreeg ik al vrij snel te horen dat ik die middag het ziekenhuis mocht verlaten. Mem had in het hotel al even gevraagd of er nog een drie persoonskamer was. Gelukkig was dit zo, waarna ik in het ziekenhuis mijn medicatie op heb gehaald en we lekker naar het hotel zijn gegaan. Daar aangekomen eerst even weer wat rust gepakt en ’s avonds zijn we uit eten geweest in het hotel. Net als in Mwanza hadden ze hier heerlijk Indisch eten. Mijn favoriet, iets met paneer! :D

Op zondag zijn we twee keer het hotel uit geweest om even te wandelen. Op en neer naar de supermarkt werd ons dagelijkse uitje om even in beweging te zijn. Op maandag was dit hetzelfde, maar omdat ik ook nog wel wat leuks wou doen met Ellen en mem hebben we toen een safari geboekt voor de volgende dag.

Dinsdagochtend werden we rond 06:00 uur op gehaald door een hele enthousiaste en vriendelijk safari guide. Het safari park lag in de stad, dus we waren er zo en onderweg hebben we nog een andere man opgepikt die met ons mee ging. De safari was een halve dag en in de middag zouden we naar een olifanten weeshuis, giraf centrum en nog wat andere toeristisch plekjes. Tijdens de safari hebben we heel veel dieren gezien, zoals veel giraffen, zebra’s, neushoorns, nijlpaarden, een leeuw, antilopen, wilde zwijnen en nog veel meer. Gewoon te veel om op te noemen.

Hierna zijn we door gegaan naar het giraf centrum, waar we een handje voer kregen wat we aan de giraffen konden geven. Wat een bijzondere en grote dieren zijn dat. Wauw! En wat een vieze rare en lange tong. Bah! Haha

Vervolgens zijn we naar het olifanten weeshuis gereden waar olifantjes van 3 jaar of jonger zitten. Op jonge leeftijd zijn deze olifantjes gescheiden van hun moeder doordat deze overleden is. In het weeshuis geven ze de olifantjes baby voeding (23 liter per dag), ze hebben geen tanden dus ze kunnen niet gewoon eten. Elke dag worden ze tussen 11:00 en 12:00 gevoed voor publiek die entree betalen waar ze weer de zorg van de olifantjes mee financieren. Als ze 3 jaar zijn, begint het proces van uitzetten naar het wild. Dit houdt in dat ze naar kuddes zoeken en de olifantjes introduceren. Daarna is het nog een proces van 5 jaar tot ze helemaal geaccepteerd worden door een kudde.

Er volgde een heerlijk lunch bij een vrij westers restaurant waar ik een lasagne bestelde. Best lekker weer even dat westerse eten. Nairobi is sowieso veel westerser dan Mwanza. Allemaal koffie tentjes, hoge flat gebouwen, grote winkelcentrums, nieuwe auto’s en men spreekt goed Engels. Bij het restaurant waren allemaal souvenir winkeltjes waar we natuurlijk een kijkje hebben genomen, maar niks hebben gekocht, dit bewaren we tot we in Mwanza zijn. Tot slot zijn we nog bij een kralen en potten baker geweest. Dit bedrijf bestaat voor 90% uit alleenstaande moeders als werknemers. Ze maken er mooie kralen voor sierraden en verschillende soorten servies en beeldjes. Hier hebben we wel een paar dingetjes gekocht, gewoon omdat het zo’n mooi initiatief is. Ellen en ik hebben er een beeldje van twee neushoorns gekocht ter herinnering aan onze safari.

Op woensdagochtend werd ik weer in het ziekenhuis verwacht voor controle. De dokter heeft nu samen met ons het filmpje doorgenomen en verteld wat er te zien was. Daarnaast heeft hij nog even de wondjes bekeken die er verder prima uitzagen. Al snel stonden we weer buiten met alle papieren en foto’s van de echo en een akkoord om de volgende dag terug naar Mwanza te vliegen. In de middag zijn we naar een groot shopping mall gegaan waar we lekker hebben geluncht en geshopt zonder geld. Want we hadden er allemaal niet aan gedacht om onze pinpas mee te nemen en ons geld was bijna op… We hebben uiteindelijk alleen een beetje rond gekeken waarna we weer naar het hotel zijn gegaan. We zagen dat bij het shopping mall bij ons hotel allemaal toeristische kraampjes waren, waar we toen nog even hebben gekeken en toch wel een aantal souvenirtjes hebben gekocht. Vind het stiekem toch wel leuk om een aandenken aan Nairobi te hebben, ondanks de reden waarvoor we er waren. De laatste avond hebben we lekker in het hotel gegeten waarna we vroeg naar bed gingen want de volgende dag om 05:00 stond de taxi klaar.

Jaja toen was het al weer tijd om naar huis te gaan, thuis voor Ellen en mem is in Nederland en voor mij nog even in Mwanza. Mijn verzekering had een vlucht geboekt en rolstoel op het vliegveld geregeld aangezien ik nog een maand niet zwaar mag tillen. We hebben nog rustig even met zijn drieën ergens wat kunnen drinken op het vliegveld, waar bij mij de kriebels al begonnen. Werd heel erg zenuwachtig en verdrietig, zag er erg tegenop om weer afscheid te moeten nemen van Ellen en mem. En toen iets voor 7en was het toch echt zover. Mijn vlucht begon met boarden dus moesten we echt afscheid nemen, nog een paar stevige knuffels en een paar traantjes van mijn kant en toen was ik weer van ze gescheiden. In het vliegtuig zag ik het vliegtuig van Ellen en mem nog wel staan dus heb in mijn gedachten hen nog even gedag gezegd. Mijn vlucht verliep goed en in Mwanza werd ik van het vliegveld opgehaald door Adam en Martin, ook wel Brangelina (2 Zweedse medical studenten die onafscheidelijk zijn). Toch ook wel fijn om weer terug te zijn in Mwanza bij de hele groep. Bij aankomst in het guesthouse werd ik door iedereen warm onthaald met knuffels en al.

In de middag had ik nog hoog bezoek want Sister Viola kwam even langs om te kijken hoe het met mij was. Met haar mee gekomen was ook mijn docent vanuit Nederland. Zij was de dag ervoor in Mwanza aangekomen. Even met hen gesproken en mijn verhalen verteld, daarbij ook een afspraak gemaakt voor de volgende dag voor mijn tussenevaluatie. Dit op mijn afdeling in het ziekenhuis doorgegeven waar ik ook al zo warm werd onthaald. Iedereen wou weten waar ik was geweest, waarna iedereen medelijden met mij had en pole sana (heel erg sorry) zei. Die avond hadden we een gezellige burger night bij Estelle haar hostel. Hier heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad met iedereen. De rest van mijn weekend was vooral bij komen en hulp vragen met mijn boodschappen en was. Waar iedereen mij heel lief mee heeft geholpen.

Vrijdag heb ik mijn tussenevaluatie gehad van de stage. Mijn docent had al gezegd dat ik mij niet druk moest maken om mijn stage en uren, aangezien ik deeltijd student ben hoef ik (ook in Mwanza) niet dezelfde uren als de voltijd studenten. Dat komt dus voor nu wel even heel goed uit. De tussenevaluatie hebben we gedaan met Dotto, één van de verpleegkundige van mijn afdeling waar ik veel mee samenwerk. Heb een paar goede tips voor mijn project gekregen en verder ging alles heel erg goed. Hier in Tanzania (en Afrika in het algemeen) vinden ze het moeilijk om feedback te geven, je moet er heel duidelijk naar vragen, anders is alles altijd goed. Mijn enige feedback puntjes waren dat ik de taal niet kende en soms niet zo’n goede tijdsplanning had. Dat viel dus heel erg mee.

Op Instagram en Facebook had ik geschreven dat ik afgelopen weekend graag mijn blog had willen posten, maar ja TIA!!! Gisteren hebben we de gehele dag geen stroom gehad, waardoor ik mijn laptop niet kon opladen om mijn blog te schrijven….. Dit gebeurt regelmatig en meestal ben ik wel voorbereid en heb ik mijn laptop volledig opgeladen. Dit was voor gisteren bijna het geval, maar ja ik moest wat dingen voor school doen waardoor mijn laptop snel leeg was. Daarom post ik mijn blog vandaag.

Vanochtend ben ik weer naar het ziekenhuis geweest waar ik niets hoefde te doen. Ik was ontzien van de heavy duty en moest maar lekker met mijn project bezig gaan. Doordat ik voor de komende maand nog niet zwaar mag tillen zal ik sowieso niet alle taken kunnen doen, maar ze weten er op mijn afdeling van en zijn heel vriendelijk. Omdat ik op een gegeven moment niet verder kon met mijn project heb ik even geholpen met de stitch removal. Dit vind ik toch wel één van de leukste dingen om te doen op mijn afdeling. Met een klein mesje snijd je de hechting los waarna je ze er uit trekt. Alle wonden zijn weer anders gehecht, wat ik wel interessant vind. De meeste vrouwen zijn hier niet heel schoon, waardoor de wonden al snel ontstoken zijn, wat het weer tot een uitdaging maakt om de hechtingen te verwijderen. Soms moet ik er een andere nurse bij halen om te kijken wat zij van de wond vind, of om te helpen met het verwijderen van hechtingen. Tegen 12:00 uur kreeg ik toch een beetje pijn (aan mijn eigen hechtingen?) dus ben ik naar huis gegaan om weer even uit te rusten. Hieronder een foto van 3 baby's die wachten tot ze naar hun moeder mogen na een keizersnee. Ze moeten 6 uur wachten tot hun moeder kan draaien in bed en ze borstvoeding kan geven. De foto is zooooooo schattig, want wie vind baby's nou niet schattig??? En ja Ellen ik weet dat ze alleen maar poepen, huilen, slapen en huilen.... Maar kijk dan!!!!

Plannen voor de rest van de week heb ik nog niet echt, we zien wel waar het schip strand. Voorlopig vind ik het goed genoeg om lekker rustig in Mwanza te blijven met verder geen gekke dingen meer. Ergens deze week gaan we nog wel naar de bioscoop waar fantastic beast draait. Hier heb ik wel zin in, bioscoop is wel een dingetje wat ik mis, vind het altijd heel leuk om naar de bioscoop te gaan.

Neem ook eens een kijkje bij de foto's, hier staan nog veel meer kiekjes van mijn avonturen hier! ;)

Siku jema! (Goede dag!)