marije-tanzania.reismee.nl

Two months done, three more to go!

Hamjambo!

Vandaag een iets minder spannende blog. Het normale leven is weer terug, geen spannende dingen meer beleefd. Heb dit keer mijn reisdagboekje dagboekje er maar even bij gepakt om te zien wat ik allemaal heb beleefd. Het is ook al weer even geleden dat ik heb geschreven.

Heb na mijn ambu/ziekenhuis ervaring nog een aantal keer hoog bezoek gehad van Sister Viola, zij is de directrice van de nurses. Ze kwam even kijken hoe het met me was. Gelukkig was ik er na twee akward gesprekken gauw vanaf… Op woensdag ben ik weer even de heuvel af naar beneden gelopen om even eruit te zijn. Heerlijk om weer door de stad te lopen. Ik begin er steeds meer aan te wennen dat iedereen je na roept en van alles van je wil. Mensen roepen je, zitten aan je en willen dat je wat van ze koopt of ze geld geeft. Soms voel ik me net de koningin als ik door de stad loop. Het is natuurlijk niet altijd even leuk, op vele momenten zou ik ook wel willen dat ik fijn door Meppel loop en daar lekker kan winkelen en mijn boodschapjes kan doen. Maar voor nu moet ik er denk ik vooral maar van genieten.

Deze eerste week zo na alles was nog wel een beetje zwaar. Heb een paar keer op het punt gestaan een ticket naar huis te boeken en daar gewoon in bed te kruipen en even niks te doen. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen, dus ik zit hier nog mooi tot eind januari.

Op vrijdag zou de tailor weer komen met onze jurken, jasjes en andere spullen. Maar er was een beetje een miscommunicatie. Na 2 uur wachten heeft sister Suzana toch maar even gebeld met haar, bleek dat zij zaterdag ochtend in haar hoofd had. Dus ging het hele feest niet door. Iedereen zwaar teleurgesteld, want we waren thuis gebleven omdat zij zou komen. TIA!!!! (this is Africa)
In de avond heb ik samen met Niels, Sandra en Frida (Sweedse nursing student) gegeten. Lekker broodje hamburger, met chipsie maya. Heerlijk! Hierna nog een filmavondje gehad met Harry Potter en popcorn.

Zaterdags was het dan echt zo ver, de tailor kwam! Wel weer 1 ½ uur te laat natuurlijk, maar goed ze was er en dat mocht de pret niet drukken. Eerst was ik nogal teleurgesteld. Van de stof waar ik mijn jurk van wou had ze mijn jasje gemaakt en andersom. Maar toen ik het jasje aan had was ik toch wel blij, dit was de perfecte stof voor mijn jasje. Mijn jurk was alleen best wel te groot, deze moest ze bijstellen. Verder had ze maar 1 tas gemaakt terwijl ik er twee had gevraagd. Maar het was zo’n chaos omdat er bij de rest ook zoveel verkeerd was gegaan dat ik had besloten het maar zo te laten. Ze zou alleen mijn jurk nog aanpassen. Hiervoor zou ze de volgende donderdag terug komen want op vrijdag gingen de eersten weg. Hierna de stad weer ingelopen om bij een hotel met wifi even wat school werk te doen. Ook gelijk maar een reserve kopie van mijn telefoon gemaakt, anders ben ik bang dat ik al mijn foto’s kwijt raak en dat zijn er nogal wat. Tussendoor even boodschappen gedaan bij mijn favoriete supermarktje en toen weer terug om lekker bij het hotel te eten samen met Dana. Zondag zijn we met zijn allen een dagje naar Malaika hotel geweest om lekker te chillen bij het zwembad en te genieten van het buffet. Was dit keer gelukkig stukken beter dan de vorige keer.

Maandag was weer mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Hier zag ik best wel tegen op want ik was bang dat ze mij allemaal vragen gingen stellen over hoe en wat. Gelukkig viel dit allemaal reuze mee en kon ik gewoon lekker aan het werk. Op de afdeling krijg ik nu steeds een job location toegewezen. Bijna alle taken kan ik inmiddels alleen uitvoeren alleen als het neer komt op praten met de patiënten heb ik wat hulp nodig. De nurses spreken allemaal behoorlijk goed Engels, maar de patiënten dus echt niet. Als ik dan wel in Swahili wat probeer moeten de patiënten altijd zo lachen, maar ik blijf mijn best doen.

Even een grappig feitje: als ik mijn naam hier uit spreek denkt men al gauw dat ik Malaye zeg, wat in Swahili prostituee betekend. Inmiddels stel ik mezelf al niet meer voor als Marije maar als Maria. Mijn naam die op mijn ziekenhuis pasje staat is mijn echte naam, Margje. Maar hier kunnen ze ook al niet zoveel mee. In het begin vond ik het wel vervelend dat men steeds zo moest lachen om mijn naam, maar tegenwoordig begrijp ik waarom en zeg ik maar gewoon dat ik Maria heet. Dit vinden ze allemaal een mooie naam, want het is de moeder van Jezus en het ziekenhuis is een katholiek ziekenhuis. Dat is dan maar weer het positieve aan het niet mijn eigen naam gebruiken.

Deze hele week staat in het teken van feest. Een groot deel van de groep waarmee ik hier zit vertrekt dit weekend naar Zanzibar en daarna naar huis. Ook moest er natuurlijk even een groepsfoto gemaakt worden met de hele groep. Die zelfde avond hebben we een rooftop party gehad bij het andere guesthouse hier op de compound. Vanaf het dak daar heb je een heel mooi uitzicht en met mooi weer kun je daar een spectaculaire zonsondergang zien. Helaas was dat deze avond niet het geval want het was behoorlijk bewolkt. Wel hebben we heerlijk gegeten, burgers en pizza die we hadden besteld.



Op donderdag heb ik mee gelopen met de PMTCT nurse. Ik vroeg me al een tijdje af wat dit precies inhield. Maar vandaag kwam ik er dus achter, alleen weet ik niet meer precies waar de letters voor staan. Maar het komt er op neer dat het preventie voor HIV is. Op mijn afdeling is een kamertje, de nurse die hier zit is verantwoordelijk voor de preventie bij baby’s en elders is nog een kamertje waar de nurse verantwoordelijk is voor de preventie bij moeders. Als een moeder HIV besmet is kan zij medicijnen slikken om te voorkomen dat haar ongeboren kindje het ook krijgt. De eerste 6 weken na de geboorte krijgt het kindje dan ook medicijnen en wordt het regelmatig getest of hij ook HIV heeft of niet. Als de moeder besluit borstvoeding te geven, wat vaak het geval is, want dat is goedkope. Dan moet het kindje medicijnen blijven slikken net zoals de moeder. Er is nog wel een verschil met leeftijden en verschillende medicatie maar dit weet ik niet meer precies. Wel vertelde ze dat alle (preventieve) HIV medicatie gratis is voor de moeders en hun kindjes. Door het programma wordt voorkomen dat zo’n 95% van de baby’s HIV krijgen.

Natuurlijk kwam de tailor ook weer langs. Helaas was mijn jurk nog niet goed. Hij paste nu wel, maar zat alleen te hoog onder mijn oksels. Dit ging ze nog een keer aanpassen. Inmiddels had ik ook nog weer een nieuw stofje gekocht en van de leftovers van de vorige stofjes heb ik nog wat nieuwe dingen besteld. Ze was trouwens dit keer zowaar op tijd. 5 minuten te laat, maar dat is een heel verschil met de 1 ½ uur of 2 uur?Dinsdag zou ze weer komen.

Op vrijdag ben ik lekker alleen de stad ingewandeld om even boodschappen te doen en post op de brievenbus te doen. Maar even proberen hoe lang het gaat duren voordat het is aangekomen. Ook even langs mijn favoriete bakker geweest om een heerlijk fruit muffin voor thuis te halen en een lekker bruin brood. Het brood is op zich redelijk oké, maar natuurlijk niet hetzelfde als thuis. Na 2 maanden hier begin ik het eten van thuis toch al wel behoorlijk te missen. Soms fantaseren we er met zijn allen ook behoorlijk op los waar we allemaal wel niet zin in hebben. Kan inmiddels al zoveel opnoemen… Een klein lijstje heb ik dan ook al aan mem doorgegeven, dan kan zij wat mee nemen als ze deze kant op komt. :D
Daarna op de markt groente en fruit gehaald. Dit ging me dit keer aardig goed af. Het is er soms best druk en chaotisch en iedereen wil wat van je. Maar ik wist heel goed wat ik nodig had en toen kwam het wel goed. In het Swahili onderhandeld voor de prijs zoals dat hier gaat. Want ja ze blijven ons nog steeds de blanken prijs geven…

Mijn weekend begon niet zo lekker, ik was wel even klaar met de stad en al zijn geluiden. Wou er gewoon even uit, ook even wat anders van Tanzania zien. Helaas moest er dit weekend toch echt ook wat voor school gebeuren net zoals het volgende weekend, maar het weekend van 10 en 11 november gaan we met een groepje naar Ukerewe. Dit is een eiland in lake Victoria. Op zaterdag middag ben ik met Benita (nieuwe Nederlandse die hier 6 weken is) de stad in gegaan en hebben we heerlijk rond gewandeld. Even wat gedronken bij de bakkerij, haar alle leuke straatje laten zien van Mwanza. Hier knapte ik toch wel weer van op, want wat is Mwanza eigenlijk stiekem toch best wel een mooie stad waar veel te zien is. En gelukkig niet zo toeristisch als andere steden hier in Tanzania.

Op maandag begon de werk weer en mocht ik weer naar het ziekenhuis. Het hangt heel erg van de nurses op mijn afdeling af hoe mijn dag er uit ziet. Heb een lijstje gemaakt met leuke en mindere leuke nurses. De meeste zijn wel oké, maar een aantal zijn ook vooral heel goed in het mij negeren en commanderen zoals dinsdag. Probeer me hier maar zo min mogelijk van aan te rekken en mijn eigen ding te doen, maar dit lukt niet altijd. Dinsdag op de weg terug naar huis kwamen er 5 school kindjes op mijn af rennen en gaven mij een hele dikke en lange knuffel. Dit was wel even mijn geluksmomentje van de dag. Toen ik dit vertelde werd me wel gelijk voor de grap gevraagd of ik mijn telefoon en geld nog wel had…?TIA

Het was natuurlijk ook weer dinsdag en dat betekende dat de tailor weer langs zou komen. Na lang wachten (2 uur!!!) was ze er eindelijk. Inmiddels was het 19:00 uur en we zouden uit eten omdat het Frieda haar laatste dag was. Uiteindelijk had ze ook alleen maar een paar tasjes van de anderen mee, maar wel al mijn spullen. Mijn jurk zat nu alweer beter, maar nog niet perfect. Maar ga nu wel naar een andere tailor die beter schijnt te zijn. Mijn rok zat ook wel aardig, maar die gaat ook mee naar de andere tailor voor een kleine aanpassing. Het shirtje voor de rok was veel te klein over mijn tieten. De vorige keer had ze gezegd dat ze aardig in de gaten kreeg hoe onze Europese lichamen eruit zagen, nou nee dus. Betekent dat dat wij geen tieten hebben???? Hahaha! Het shirt kon ik moeilijk mee nemen naar een andere tailor want het was zo overduidelijk dat die niet paste?Dus heeft ze die mee terug genomen. Toen ze klaar was zijn we lekker uit eten geweest met zijn allen naar een Indisch restaurant waar we heerlijk en gezellig hebben gegeten. Aan het einde afscheid genomen van Frieda die morgen richting huis vertrekt. Jammer, met Frieda vond ik het gezellig. Maar met de hele groep hebben we afgesproken elkaar na ons Tanzaniaanse avontuur weer te zien.

Op woensdag hadden we een afspraak met sister Viola over onze projecten. Die vrouw is zo grappig! Volgens mij snapt ze de helft niet van wat we zeggen, maar lacht ze alles mooi weg. Haar gevraagd naar de baby kleertjes, of ze deze kunnen gebruiken in het ziekenhuis en of mem dan mee mag om ze uit te delen. Ze zei dat we langs haar kantoor moesten komen om de kleertjes te laten zien, als zij ze dan goed had gekeurd zal ze ons introduceren op de NICU en mogen we daar de kleertjes uitdelen en foto’s nemen. Super leuk, dan kan ik mem het ziekenhuis ook laten zien, waarschijnlijk nemen we heit en Jappie ook wel gewoon mee, kunnen die het ook gelijk zien. Dit gelijk in al mijn enthousiasme maar aan mem verteld! :D

Woensdags liet Robine mij ook de instagram pagina zien van Forever Angels, dit is een weeshuis hier in Mwanza. Ik had hun website al wel gevonden en vond het mooie en goede organisatie. Op hun Instagram pagina zag ik een oproep staan dat ze nog plek voor vrijwilligers hadden met kerst. In de middag gelijk een berichtje gedaan en binnen 5 minuten had ik reactie dat ik meer dan welkom was. Hun een email gestuurd en op donderdag had ik reactie dat ik een vrijwilligers formulier moest invullen. Hier ben ik nu mee bezig. Dit zou ik wel echt geweldig vinden, wat heb ik dan een leuke kerst bestemming dit jaar. Maar goed nog even afwachten op de reactie, er word namelijk ook gevraagd om geld in te zamelen voor het weeshuis voordat je er heen gaat. Als dit echt een must is zal ik nog een geld inzameling houden maar dit zullen jullie dan gelijk in mijn blog en op facebook lezen, wordt dus vervolgt.?

We kregen ook nog visite van een nieuwe vriendje, genaamd meneer Aap. Hij kwam even gezellig beurten en kijken of er ook iets te eten te halen was. Maar helaas voor meneer Aap hadden we net ons eten op, dus bleef hij maar gezellig even op ons dak zitten en wat om zich heen kijken.



Zo dat schrijven van een blog neemt altijd wel weer wat tijd in beslag. Vooral als je tussendoor gaat lunchen, je hand was gaat doen en nog even popcorn gaat maken om te snacken…. Maar goed jullie hebben weer een heel verhaal gehad om te lezen. Hopelijk hebben jullie er weer van genoten!?!? Binnenkort zal er dus wel weer een blog volgen met het vervolg op het weeshuis. :)

Baadaye!

Reacties

Reacties

Margreet

Prachtig verhaal weer! Trots op je! ;)

Heit

Maken ze daar ook manen kleding? Voor Jappie nog een bloemetjes korte broek ik betaal

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!