Habari za leo? (hoe is je dag)

Daar was ik weer! Week 3 zit er bijna op, type ik vanaf mijn stoel bij het zwembad. Net een pizza besteld als lunch, weer even wat Europees eten. Over het algemeen trek ik het eten hier aardig goed, maar af en toe wat normaal eten is ook wel fijn ;P

De afgelopen twee weken heb ik al veel beleefd in het ziekenhuis. Na overleg met Sister Viola (directrice van de nurses) hebben we een rotatie schema gemaakt voor de komende 20 weken. Hier ben ik het nog niet helemaal mee eens want dit betekend dat we de volle 20 weken moeten roteren. Zo zie ik niet echt een kans om mijn project hier te doen, dus we zijn nog in overleg om de eerste 6 weken te roteren waarna we 2 afdelingen kunnen kiezen voor de resterende 14 weken. Hopelijk komt hier dinsdag weer meer schot in want dan hebben we weer een afspraak met Lucas, onze begeleider hier en 1 van de manager nurses. Onze identity card van het ziekenhuis was ook eindelijk binnen, hierop staat mijn echte naam. En niet te vergeten dat ik een medical trainee ben, oeps foutje! ;P haha!

Vorige week maandag nog een dagje op de ICU geholpen en dinsdag een dagje thuis gezeten want deze struikelkont was gevallen en had een opgezwollen knie. Dinsdagavond wel gezellig uit eten geweest met een groep Duitse medical studenten. Weer heerlijk Indiaans eten gehad! Woensdag samen met Robine op de internal medicine begonnen. Hier liggen vooral patiënten met Malaria, Tuberculose, hersenbloedingen, diabetes en andere ziektes waarvoor ze geen operatie nodig hadden. De overdracht begint elke ochtend met een gebed, het ziekenhuis is een katholiek regeringsziekenhuis. Hierna zijn we gestart met de daily routine, op de afdeling zijn 9 kamers, 6 voor 10 personen en 3 private rooms waar elk twee mensen kunnen verblijven. Alle bedden moesten worden verschoont dus aan ons de taak om de nurses hier mee te helpen. Aan gekomen bij kamer 3 (high care unit van de afdeling). Waren we bij 1 patiënt zijn bed aan het verschonen, hoorde we de patiënt ernaast hoesten, maar iedereen hoest en kreunt dus hebben we er niks mee gedaan. Toen we naar zijn bed gingen ademde deze patiënt niet meer. De nurse waar ik mee meeliep slaat hem een paar keer op de borst, gaat op zoek naar een pols, slaat hem nog een paar keer en zegt: hij is dood. En zo wordt er een laken over hem heen gelegd waarna later zijn infuus, katheter en sonde worden verwijderd. Tot slot word hij in een laken gewikkeld en blijft er de hele dag nog liggen tot dat het mortuarium hem op komt halen. Je kan begrijpen dat aan het einde van mijn dienst ik niet meer graag op die kamer kwam, aangezien het hier warm is, ging deze meneer erg stinken. Echt bizar. Gelukkig kon ik mijn ei kwijt bij Ellen die avond want zulke bizarre dingen moet ik wel echt even verwerken.

Op dinsdag kwamen we terug op de afdeling en was er die nacht nog een patiënt overleden. Hem had ik de vorige dag nog rond zien lopen op de afdeling, dus dit begreep ik niet helemaal. Uit de overdacht kon ik ook niet echt wijs worden wat er wel was gebeurt. Op het moment dat we met de overdracht zouden beginnen stond de familie van deze patiënt voor de zusterpost. Ze schreeuwden en huilende hier alles bij elkaar. Ze gaven de nurses de schuld. Alle nurses bleven rustig op hun stoeltjes zitten en lachten wat naar elkaar of gingen een spelletje spelen op de telefoon. Uiteindelijk werd de bewaking maar gebeld en terwijl de familie weg werd gebracht startte men met het gebed en de overdracht. Zulke dingen kan ik gewoon echt niet zo goed begrijpen... Maar heb al wel geleerd dat ik hierin ook gewoon niet zoveel kan veranderen en he maar gewoon over me heen moet laten komen. De rest van de dag was het erg saai op de afdeling en hebben we niet zoveel gedaan.

Op deze afdeling werkte ook nurse Fabiola, zij heeft een hele fotosessie met ons gedaan. Dan hadden we ons mutsje nog op, dan was ze te zwart en ik te wit, dan was ze te klein en ik te groot (zoals op bovenstaande foto). Uiteindelijk heeft ze zelf een foto gemaakt waar we allemaal zitten. Deze zou ze wel op Instagram posten. Ze wou ook graag mij hebben op Instagram, er toch maar voor gekozen dit niet te doen aangezien hier foto's van mij en Ellen op staan. Gewoon maar gezegd dat ik mezelf niet kon vinden... :O Hierover ook nog een gesprek gehad met een andere nurse. Zij vond het maar heel erg gek dat het homo huwelijk is toegestaan in NL. Ze snapte niet hoe dit kon, hoe planten mensen zich dan voort... Dit geprobeerd uit te leggen, maar ze begreep er niks van. Ook met een aantal mannelijk nurses er over gesproken, zij worden er gewoon echt boos over, en snappen niet hoe we dit kunnen toe staan... Ik houd me elke keer maar gewoon stil en dat ik heel erg blij ben met mijn verloofde Willem, zo noem ik Ellen hier... Haha. Het helpt namelijk wel iets als ik zeg dat ik een verloofde heb, maar vaak wordt er dan nog tegen mij gezegd dat ik wel met hun kan trouwen terwijl ik hier ben, en als ik dan terug ben kan ik wel weer naar mijn verloofde toe. Dat ik 27 jaar ben en niet getrouwd kan hier namelijk echt niet. Dus word hier regelmatig naar gevraagd en heb ik al huwelijks aanzoeken gehad. Zelfs patiënten die het vragen voor hun zonen..... Dus voor nu houd ik het maar mooi bij mijn verhaal van Willem! :D

Het weekend was verder ook erg rustig, lekker weer een dagje bij het zwembad gelegen en in de stad boodschappen gedaan. We lopen elke keer via de korte route door de slopenwijk naar de stad, waarna we de dala dala omhoog nemen. Deze zitten vaak echt bom vol! En een dagje heerlijk thuis vertoeft en films gekeken. Oh ja let niet op mijn zweethoofd, had net in de gloedhete zon 20 minuten gelopen en toen in een overvolle dala dala….

Maandag en dinsdag mocht ik me wederom melden op de internal medicine, hier had ik het alleen al behoorlijk bekeken, dus na overleg met Lucas mocht ik woensdag en donderdag naar general surgery. Daan was hier ook dus kon ik mooi met hem meelopen. De general surgery is vooral een afdeling waar mensen met de meest bizarre wonden liggen te wachten op een operatie of net geopereerd zijn. Ik heb hier echt de meeste bizarre wonden gezien, van een gigantische tumor op de borst van een vrouw, tot een gat in de elleboog zo groot als een vuist, tot zwarte necrotische diabetes voeten, geamputeerde benen, open buikwonden van borst tot onder buik en een been wat open lag en geen huis meer had van heup tot enkel. Na de daily routine, welke op elke afdeling zowat het zelfde is, ging 1 van de artsen een biopt nemen van een wond. Dit was de grote tumor op de borst van een vrouw. Hij gaf haar lokale verdoving, maar volgens mij deed dit niet veel want de vrouw schreeuwde het soms uit van de pijn. Er werd een stuk van 2cm bij 2cm uitgesneden en er werden wat hechtingen in gezet. Dit alles gebeurde zo genaamd steriel, maar dus eigenlijk helemaal niet. Hierna gingen de nurses alle kamers bij langs om de wond verpleging te doen. Hier heb ik bij geassisteerd, werd wel bij elke wond gevraagd of ik het wou doen, maar dat ging mij toch echt iets te snel.

Op donderdag mocht ik weer op de general surgery en toen kwam Caster langs, zij was afgelopen juni in Groningen op school voor summer school. Ze heeft ons heel erg geholpen met het uitleggen van he verpleegproces. Dit was super fijn want van al het Swahili wat ze hier spreken begrijp ik nog niet zoveel. Nadat we een wond hebben verzorgd samen met Caster moesten we nog even met de patiënt en haar op de foto. Bizar dat het gewoon allemaal kan. De zoon van de jongen vroeg ook of hij de foto ook nog mocht, dus hem deze toegestuurd. Zo konden ze thuis laten zien dat een paar blanke zijn vader hebben verzorgt.... Hahaha!

Hier in Mwanza woont ook een Zwitserse vrouw, zij is hiernaartoe verhuisd voor haar vriend en werk. Samen zijn zij een hostel begonnen waar we in de eerste week ook een BBQ hadden. Zij spreekt vloeiend Swahili en van studenten die hier voor ons hadden gezeten had ik begrepen dat zij ook les geeft. Dus we hebben nu ook de eerste 3 lessen Swahili hier in Mwanza gehad. Ze geeft echt heel fijn les en leer er veel van. Zo ben ik nu ook in staat steeds meer dingen te begrijpen die men zegt. Ook kan ik mensen nu groeten als ik ze tegen kom, dat gaat hier namelijk niet zoals bij ons. Het is niet hoi, hoe is het? Hoi, ja goed en met jou... Nee je zeg soms wel 5 keer over en weer hoi hoe gaat het... Wel grappig! daarnaast heb ik nog een paar andere standaard woordjes en zinnetjes geleerd waarmee ik me nu soms aardig uit de voeten kan maken met een korte ontmoeting. Zo zeg je tegen een oudere persoon of tegen een dokter: Shikamoo, waarop je deze reactie krijgt: Marahaba. Dit betekend ik geef je respect en ik accepteer je respect. Als iemand pijn hebt kun je: Pole sana zeggen, dit betekend heel erg sorry. Twee keer: pole pole beteken rustig aan, wordt hier veel gebruikt ;P. En: asante sana betekend heel erg bedankt met als reactie: karibu, wat welkom betekent. Dit zeggen mensen hier ook veel.

De plannen voor dit weekend zijn ook al gemakt. Vanavond komt er een grote groep bij ons eten, morgen gaan we naar een bootparty en zondag wil ik even bij de bismarck rocks kijken. Dit zijn grote stenen die in het lake staan en schijnt heel mooi te zijn. Door heel Mwanza heen zien we veel stenen, hier staat Mwanza ook om bekend. Dit geeft soms de meest geweldige plaatjes, zie ook het foto album waar ik net allemaal foto's in heb geplaatst.

Wat ik heel fijn vind is dat mijn ouders en broer van de week hun vlucht hebben geboekt en op 1 december hier in Mwanza aan komen, kan ik hen dan mooi het mooie Mwanza laten zien en mee nemen op de safari in de 11 dagen die ze dan hier zijn. Ook heeft Ellen haar vlucht geboekt en zij komt mij in januari nog 20 dagen gezelschap houden! De planning is dan dat ik Ellen hier alles ga laten zien, we samen een safari gaan doen en afsluiten met een heerlijk weekje Zanzibar. En dan vertrek ik een dag na Ellen ook weer naar ons dan koude kikkerlandje. Maar voor nu is dat allemaal wel heel ver weg, wel alleen iets voor mij om naar uit te kijken en te plannen te maken wat we kunnen doen. Wat soms best een troost is tegen de heimwee die ik toch wel soms heb...

Na mijn heerlijke pizza ga ik nu nog even zonnen en duik ik zo het zwembad even in!
Baadaye! (later)